Lieve Sponsoren,
Ja, ik begin met lieve ondanks dat ik velen van jullie niet ken. Lieve, omdat wat jullie doen uit liefde voor de mens is. Ook voor de mensen die jullie niet kennen. Zonder profijt of winst als ondernemer iets weggeven… Veel mensen om mij heen zijn verbaasd dat dit bestaat. Maar de sponsoren van de Quiet zijn in mijn ervaring andere mensen.
Mensen die door hebben dat er ook in Nederland mensen zijn die ‘het’ niet hebben. Nee, niet iedereen die ‘het’ niet heeft zit in de schulden of komt uit het buitenland. Nee, niet iedereen die ‘het’ niet heeft weet niet met geld om te gaan, is hier zelf schuldig aan. Armoede komt in alle geuren, kleuren en vormen voor. De hoe en waarom is zo divers, daar zouden hele encyclopedieën over geschreven kunnen worden. En nee, dat zie je niet altijd aan de buitenkant.
Wat wel zichtbaar is, zijn de twee heel verschillende werelden. De twee werelden die vaak geen benul hebben van elkaar, terwijl ze dezelfde problemen of ongemakken kunnen hebben. Hard werkende ondernemers kunnen het ook zwaar hebben om hun hoofd boven water te houden. Zich afvragend hoe ze volgende maand rond moeten komen, dingen moeten laten om het noodzakelijke te betalen.
Ik, als Quiet member, heb hoogtijdagen gehad waar ik nu nog met weemoed en een glimlach aan terugdenk. Nooit had ik toen kunnen vermoeden dat ik vandaag de dag verheugd en verblijd ben met een Quiet-gift. Ik ben namelijk een trots persoon die het allemaal wel even zelf regelt. Hand-outs of hulp? Nee, kom nou! Vanuit huis leerde ik dat je er zelf iets van moet maken. Niemand anders kan dat voor je doen. Gewoon, hard werken dan kom je er wel. Neem vooral niets aan van anderen, want dan kunnen ze altijd met hun vinger wijzen: ‘Ja, die heb ik weleens geholpen. Dat heeft ze aan mij te danken.’ Nee, bij mij ging dat niet zo. Sparen voor wat je wilt hebben, sparen voor plotselinge uitgaven, niet boven je inkomen leven. Kan je het niet contant betalen? Dan kan je het je gewoon niet permitteren! Zo ben ik opgevoed.
Vandaag de dag leef ik al zo’n 30 jaar op en onder het bijstandsniveau. Hoe dan? Vraag je je misschien af. Chronisch ziek zijn, in mijn geval. Dit ben ik al vanaf mijn jeugd, maar het ging altijd wel. Ik ging naar school, had werk, maakte plezier in het leven, genoot, deelde dingen, kreeg kinderen, begroef kinderen, werd ouder, kwam er alleen voor te staan, kreeg nog meer chronische ziektes, werd 100% afgekeurd en kwam in de bijstand. Met andere woorden: ik heb levenslang gekregen.
En ik weet het. Ik mag blij zijn met deze inkomsten. Maar realiseer je wel: als je ongewild moet leven naar andermans regels, die soms te bizar voor woorden zijn, dan ga je echt wel werken als je werken kan. Als trotse vechter probeerde ik eruit te komen en door te gaan. Ik ging weer naar school om een ander vak te leren. Het ging met pijn en moeite, maar mijn drive was groot. Helaas, ik hoefde alleen nog examen te doen en werd weer ziek. Daar ging mijn laatste sprankje hoop.
Om mensen te stimuleren werk te zoeken, werden de uitkeringen lager. Iedere keer moet ik lachen om hoe wrang het is: alles wordt duurder van huur tot zorg en boodschappen. Nu kan ik van mijn uitkering dat betalen wat hoognodig is en wat ik nog niet heb gekregen bij de voedselbank. Ik flaneer in kleding van de kledingbank. Ik weet eigenlijk niet of al mijn vrienden en familie dit weten.
Eigenlijk weet niemand waar ik van moet rondkomen. Bewust. Noem het schaamte, noem het teveel trots, noem het wat je wilt. Voor mij is het iets dat diep zit, het heeft mij veranderd. Als iemand het over verjaardagen heeft, denk ik alleen maar: ‘Vraag mij alsjeblieft niet’. Een zomers dagje uit omdat ‘je zo vaak en lang binnen zit, even terrasje pakken’, nee dankje!
Van niets weet ik iets te maken en ik ben zeker niet zielig. Ik lach, ik huil, ik geef, ik deel. Dat maakt mij gelukkig! En daar is dan ineens Quiet. Zomaar uit het niets en ook voor mij. Wil jij een vaartochtje maken met twee personen van Imbarcazione Barone? Dat was mijn eerste Quiet uitje. Wauw, wat hebben we genoten. Bij deze: Sirio Barone, jouw persoonlijkheid heeft onze eerste grote zenuwen weggevaagd. Hartelijk bedankt daarvoor! Al bijna 35 jaar ben ik inwoner van Dordrecht en ineens zag ik het van een heel andere kant. Daarbij mocht ik ook nog eens mijn naaste blij maken door ze mee te vragen. Hierdoor kon ik meer open staan voor mijn situatie en vertellen over het hoe van Quiet en waar ze voor staan: menswaardig, vrijgevig, gul, menslievend en een warm hart. Iemand die je niet kent zonder voorwaarden een cadeau geven, blijdschap geven, een stukje geluk delen!
Met vier personen eten bij Strada del Vino. Machtig lekker en zo een lief gebaar. De Efteling, het Harten Huis, Christa’s Cookies, Theater de Willem, een kinderfeestje voor 10 in restaurant Finn’s, Schouwburg Kunstmin, Zusjes, de sportboulevard van Dordrecht, ijssalon Heer & Meester, Black Hair Dresser, het Huis van Gijn, het Hof van Nederland, Coffeelicious, Kinepolis, High Five Foundation, Care Cosmetics, het Energiehuis. Dit is een greep uit de Quiet sponsoren die ik hier heb opgenoemd.
Vanuit het diepste van mijn hart wil ik ALLE Quiet sponsoren en medewerkers bedanken voor jullie inzet en compassie voor de ‘gewone’ mens. Jullie weten misschien niet half hoeveel dit betekent voor iemand of juist wel. Voor mij persoonlijk zijn jullie het bewijs dat er nog vele mensen bestaan met een hart voor een ander die onvoorwaardelijke iets delen en of geven. Dat een cadeau, hoe groot of klein ook, mensen in bepaalde situaties gelukkig maakt. Zonder het gevoel te krijgen dat je zielig bent.
Vriendelijke groet zonder naam
(want dat vind ik toch nog te eng)