Tekst: Marieke Vinckers

Wat doe je als je veel pijn hebt aan je been en de dokter zegt dat je het beste naar een fysiotherapeut kunt gaan? Dan zorg je eerst dat er eten op tafel komt. Voor veel mensen is deze gedachtegang onlogisch. Maar veel Quiet-members weten precies waarover het gaat: puur overleven. Als je van veertig euro in de week moet rondkomen, dan valt een bezoek aan de fysio af. Hoe hard je het ook nodig hebt. 

Iemand die in armoede leeft, heeft per definitie meer stress dan iemand die zich geen zorgen hoeft te maken of hij de maand wel rondkomt. En stress veroorzaakt klachten. Fysiotherapeut Marleen van der Wal, werkzaam bij MCZ in Groningen, vertelt dat mensen die weinig tot niets te besteden hebben, meer klachten hebben dan iemand die de huur gewoon op tijd kan betalen. “Mensen die in armoede leven, moeten we een hart onder de riem steken.”

Dat is precies wat MCZ, centrum voor beweging, fysiotherapie en sportbegeleiding, doet. Twee jaar geleden besloten Marleen en haar partner (tevens één van de praktijkeigenaren) dat ze iets wilden doen voor de maatschappij. “En dan een duurzaam project. Dus niet het sponsoren van een lokale hardloopwedstrijd of zo. Nee, we wilden echt iets betekenen voor een lange termijn. Bovendien wilden we iets doen waarbij we onze eigen kwaliteiten als fysiotherapeuten konden inzetten.”

Quiet Groningen

Het leek geen toeval dat in datzelfde weekend op de radio werd gesproken over Quiet! Het initiatief waarbij mensen die in stille armoede leven middels een digitale gratis marktplaats gebruik kunnen maken van gratis diensten, producten of verwennerijen. Voor mensen die in armoede leven zijn dat onbetaalbare momenten. Letterlijk. Marleen wist direct: “Dit is precies wat wij kunnen doen, hier in Groningen en Haren!” Ze deelde het in de praktijk. Haar collega Natascha Huiszoon ontdekte dat Quiet ook naar Groningen kwam en zette haar schouders eronder. MZC werd vervolgens een van de eerste sponsoren van Quiet Groningen!

‘Ik was vooral verbaasd dat ik hetzelfde werd behandeld 

als iemand die wel geld heeft’

Member Sanne (1974) kwam schoorvoetend de wachtkamer binnen. De secretaresse gaf haar een kopje koffie en merkte dat ze aangenaam verrast was. Marleen: “We doen dat bij elke patiënt, maar de reactie van Sanne gaf direct aan dat het leven er voor sommige mensen heel anders uitziet.” Sanne: “Ik was vooral verbaasd dat ik hetzelfde werd behandeld als iemand die wel geld heeft. Want geloof me: dat gaat vaak genoeg anders.” Sanne had de fysiotherapie hard nodig. Toch was de stap om te gaan best groot. Eerst vroeg ze een paar keer of het wel echt gratis was. Sanne: “Als je arm bent, dan moet je heel goed voor jezelf opkomen. En je moet er vooral voor zorgen dat je niet nog dieper in de problemen komt.”

In de schuldsanering

Jaren geleden moest Sanne haar huis verkopen dat zij en haar partner met een vrij hoge hypotheek (op basis van twee salarissen) hadden gekocht. Ze gingen uit elkaar en hielden een gigantische schuld over, omdat de woning nooit voor het geleende bedrag verkocht kon worden. En daar ging ze, van een zorgeloos leventje naar een leven vol zorgen.

Schaamte 

Sanne kreeg daar bovenop ook nog eens een ongeluk en had fysiotherapie nodig. Bij de Voedselbank kwam ze in contact met Quiet Groningen en hoorde wat zij doen voor mensen die in armoede leven. “Ik kon dat eerst eigenlijk niet geloven”, vertelt Sanne. Er gaat voor haar geen dag voorbij zonder schaamte te voelen. Dat maakt het ook moeilijker om hulp te vragen.

In de wacht staan

Het grootste verschil in het leven van Sanne is dat zij niet meer in het hier en nu leeft. Ze kijkt uit naar het moment dat ze haar schulden heeft afbetaald. “De tussentijd moet ik zien door te komen. Dat doe ik wandelend met mijn hond en ik werk als vrijwilliger in het buurthuis. Ik moet positief blijven. Er komt een dag dat ik weer gelukkig ben. Wat me erg heeft geholpen zijn de behandelingen van Marleen via Quiet.”

Oproep aan bedrijfsleven

Marleen: “Het is te hopen dat meer organisaties zich bij Quiet Groningen aansluiten. Het enige wat je intern hoeft te doen is een beroep doen op medemenselijkheid. Het levert voor beide partijen iets op: je doet iets wat je zelf leuk vindt om te doen en je geeft dat aan mensen die het meer dan anderen nodig hebben. Je zet iemand bovendien weer in zijn kracht. Dat is toch zinvol? In onze praktijk hebben wij gevraagd wie er wil meewerken aan het initiatief. Vijfentwintig fysiotherapeuten doen vrijwillig mee. Zij kunnen per maand één of twee Quiet-cliënten behandelen en geven per cliënt tien behandelingen. Dat doen ze in hun eigen tijd.” Marleen hoopt dat de Quiet Community in Groningen veel groter wordt dan ze nu is. Ook dat er een speciale tak voor kinderen komt. “Het is zo’n kleine moeite en je maakt zo’n groot verschil!”