Tekst: Laura Dijkstra

Het is dinsdagochtend. Na een andere afspraak haast ik me naar het Quiet kantoor, waar ik vandaag een dagje meeloop met het team.

10.00 uur

Een lange man met krullend haar en blauwe ogen doet de deur open. ,,Jij bent vast Laura.’’ Ik reik hem een plakkerige hand die hij stevig aanpakt. Ik volg hem naar het kantoor op de bovenverdieping, waar ik lachend word begroet door enkele collega’s. Een paar ontmoet ik vandaag voor het eerst. Het is er warm. Een verdwaalde vlieg zweeft door de kamer en neemt schaamteloos plaats op het hoofd van een collega.

10.15 uur

Dankbaar neem ik koffie aan. In mijn onhandigheid mors ik over m’n broek, ik hoop maar dat niemand het ziet.

10.30 uur

Ik word bijgepraat. In de hoek van het kantoor staan vrolijk ingepakte dozen met daarop ‘verjaardag’ geschreven. Ernaast staan teddyberen in doorzichtige folie. ,,Vandaag mogen we ze uitdelen’’, zegt Marjan. ,,Ze worden gemaakt door een lieve en creatieve Quiet supporter!’’

Kort daarna klinkt de deurbel. Ergens rinkelt een telefoon. De vlieg blijkt een plakker te zijn, steeds weer wipt hij van het ene hoofd naar het andere, hij laat zich niet wegjagen.

11.00 uur

Met volle armen lopen we naar de Inloop, beneden in de Voedselbank. Het is er behoorlijk druk. We worden meerdere keren staande gehouden. Verlegen loop ik op een man en vrouw af die net met hun winkelkar bij een koeling geparkeerd staan. ,,U heeft meegedaan aan de verloting van de teddyberen, klopt dat?’’ Ze knikken. Ik reik ze een grote beer aan. ,,Voor uw kinderen. Of uzelf natuurlijk.’’ De man en vrouw nemen de beer lachend aan.

11.30 uur

Ik zie veel verschillende mensen; jong, oud, samen, alleen en uit verschillende culturen. Aangemoedigd door collega’s blijf ik de trap op en neer lopen met vele dozen en beren, het zweet staat op mijn rug. Langzaam vat ik moed om steeds meer mensen aan te spreken. De meesten kijken me licht geamuseerd aan, met een blik die grenst aan verbazing.

12.00 uur

Ik volg Marjan de trap weer op, de enorme warmte tegemoet. Na een korte pauze met broodjes kaas, koffie en wat gekeuvel over de dag, volgt de redactievergadering.

12.30 uur

Een imposante man van middelbare leeftijd komt binnen en begroet iedereen hartelijk. Hij stelt zich voor als redactielid Arnold de Meijer.

In de vergadering leer ik niet alleen meer over ons team, maar ook dat er zoiets bestaat als de ‘dreamcaravan’ (deze gaat langs verschillende gemeentes en verzamelt dromen van inwoners) en ‘guerilla bombing’ (waarbij bloemzaadbommen op willekeurige plekken in de stad worden gedropt; tussen loszittende tegels, scheuren in gebouwen, in verpieterde parken en tuintjes).

We bespreken workflows, LinkedIn, het platform en CRM systeem en wisselen ervaringen uit.

13.35 uur

Het is druk bij Quiet:

Er werd een prachtige jongensfiets verloot. Het verhaal erachter blijkt ontroerend. Erryl, een jongen van 12, werd te groot voor zijn fiets en bracht deze naar Quiet. Hij wilde de fiets weggeven aan iemand die hij er blij mee kon maken. Het lot viel op een member met een zoontje van acht jaar, die de fiets nu heel goed kan gebruiken.

Vier prachtige bungalow vakanties zijn aangeboden. Het resultaat van een warme samenwerking met Stichting Den en Duin en camping Norgerberg. De vakanties worden door het team verder besproken en verloot onder de members.

En het houdt hier niet op: In samenwerking met Centrum de Poort wordt er voor de zomervakantie een ‘Quiet zomerdag’ georganiseerd. Voor de kinderen van members gaan allerlei mooie activiteiten en kindertheater plaatsvinden, waarbij ze nieuwe, inspirerende ervaringen kunnen opdoen.

 

 

Een mooi berichtje komt binnen van een member die bedankt voor een leuke avond bij het Pannenkoekschip. Ze gaf het etentje als huwelijkscadeau aan dochter en schoonzoon!

 

14.15 uur

Na de vergadering laat Marjan mij achter om naar een volgend overleg te gaan waarna ik mij namens Quiet op LinkedIn stort. In het kantoor is het voor het eerst stil vandaag.

15.15 uur

Tijd voor een Quiet moment. Er gaat een doos chocolade rond. Ik weiger niet.

16.00 uur

Ik worstel nog wat met LinkedIn voordat ik mijn spullen inpak. De rest is inmiddels op pad. Waar de een met ondernemers in gesprek gaat, wordt een ander door een afspraak met de gemeente in beslag genomen. Bij mijn vertrek blijft slechts de vlieg achter. Een paar keer knipperen en de dag is hier voorbij. Het is hollen of stilstaan, met telkens weer die rotsvaste waardering voor elkaar als vertrekpunt.