Tekst & Fotografie: Ginet Balistreri

Een schoolvoorbeeld van iemand die door iets lulligs in enorme problemen is gekomen, dat is Larissa. Ik ben op bezoek in haar huiselijke huurwoning in Dordrecht. De jongste van de twee kinderen loopt heerlijk te heen en weren en de oudste is relaxed aan het bankhangen. Er dartelen twee schattige schoothondjes door de kamer. Er woont ook nog een kat, maar die blijft uit veiligheidsoverwegingen uit het zicht. De vader van het gezin is naar zijn werk. Op de foto aan de muur zie ik het gezinnetje samen met de beestjes. Het zijn alle vier grote dierenvrienden.

Wanneer ik het gesprek begin en vertel over de vooroordelen die mensen soms over schulden hebben, doet Larissa een bekentenis: “Voordat ik zelf in financiële problemen kwam, veroordeelde ik ook mensen met schulden. Ik dacht dat het hun eigen schuld was. Nu ik er middenin zit en via de voedselbank ook andere minima spreek, weet ik dat schulden meestal niet verwijtbaar zijn. Vaak begint het met een onverwachte grote kostenpost. Je dicht dan het ene gat met het andere. Je wil het heel lang zelf oplossen, tot de gaten steeds groter worden. Betalingsregelingen worden getroffen maar als er wat tussenkomt, zoals loonbeslag, dan kan je met geen mogelijkheid nog aan die regelingen voldoen. Met een inbeslagname van loon is er geen geld voor de huur en vaste lasten. Wij hebben via het Juridisch Loket het loonbeslag kunnen stoppen, maar de maanden die al ingenomen waren krijg je niet meer terug. Dan heb je maanden huurachterstand en aanmaningskosten van openstaande rekeningen. Zonder hulp kom je er niet meer uit.”

 

“Je verwacht toch dat je van de Belasting Telefoon de juiste informatie krijgt?”

 

Larissa is iemand die alles wat ze doet goed wil doen. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat ze ooit zo de fout is ingegaan. “Wanneer ging het mis?” vraag ik.

“Toen ik ging samenwonen”, antwoordt ze. “Ik belde de Belasting Telefoon om te vragen hoe het zat met de toeslagen die ik kreeg. Degene aan de telefoon heeft me uitvoerig uitleg gegeven. De toeslagen zouden stopgezet worden vanaf het moment van samenwonen, behalve de alleenstaande oudertoeslag. Jaren later kreeg ik een brief waarin stond dat ik een enorm bedrag moest terugbetalen. Je wereld stort dan in. Ik ben meteen gaan bellen. Je krijgt dan te horen dat de eerdere uitleg van de Belasting Telefoon een foutje was. Daar moet je het mee doen. Je verwacht toch dat je van de Belasting Telefoon de juiste informatie krijgt? We moesten vanaf januari dat jaar terugbetalen, terwijl we pas in augustus samenwoonden.”

 

“We vergeten zo’n dag nooit meer. Het leek wel de film van Willy Wonka”

 

Na een kleine onderbreking, omdat ik de nieuwe laarsjes van de jongste dochter moet zien, kletsen Larissa en ik verder. “Soms denken mensen dat we stiekem toch geld genoeg hebben. De kinderen dragen leuke kleren, maar die scoor ik tweedehands voor een prikkie of zelfs gratis.

Via Quiet Drechtsteden en Stichting De Hoop kom ik aan leuke tweedehands spullen. Dat zijn de dingen waar je blij van wordt. We mochten een keer, dat liep ook via Quiet Drechtsteden, gratis naar de Efteling. Alles werd betaald, ook het eten en drinken. Het was geweldig. We vergeten zo’n dag nooit meer. Het leek wel de film van Willy Wonka.”

Ik vraag Larissa hoe haar leven er nu voor staat. Ze is heel positief. “Na jaren dikke ellende hebben we zicht op een schuldenvrij bestaan, dankzij de schuldhulpverlening. Over drie dagen begin ik met een nieuwe baan. Ik heb er echt veel zin in. Ik heb mijn gezinnetje, mijn diertjes en een warm huisje. Dát is echte rijkdom!”

Een mooie afsluiter voor ons gesprek, die hou ik erin!