‘Het Fort’ doneerde tegoedbonnen aan members van Quiet Rotterdam. Rond de paasdagen kreeg een aantal Quiet members een tegoedbon van €25,00 om boodschappen te doen bij de supermarkt. Een welkom extraatje zo merkte we uit de vele reacties. Bea is Quiet member die iets bijzonders deed met die bon. Lees haar verhaal in onderstaand interview en bekijk het filmpje:
Bea, vijfenzestig, is een vriendelijke vrouw. Klein van postuur, maar groot in uitdelen. Ze ontvangt me in haar knusse huis op de eerste verdieping. Er is voldoende ruimte om afstand te houden. De tafel ligt bezaait met kaarten. Iedere dag schrijft Bea er vijf. Binnen een straal van twee kilometer bezorgt zij ze zelf, op de brommer die beneden in de gang staat. Het is een van de vele activiteiten waar zij dagelijks druk mee is. Om de paar minuten wordt ons gesprek onderbroken door het geluid van een binnenkomend bericht op haar smartphone. ‘’s Morgens stuur ik zo’n vijfentwintig appjes, goedemorgen-berichtjes met een mooi plaatje of een tekst erbij. Dan komen er berichtjes terug. Gemiddeld zit ik op vijfenzeventig apps per dag. Toen de crisis uitbrak, belden mensen mij wat ze moesten. Alle buurthuizen zijn gesloten. Mensen zijn vreselijk eenzaam.’
In 2007 werd Bea van de ene op de andere dag alleenstaande moeder. Als maatschappelijk werker wist ze gelukkig de weg binnen de vele instanties, maar alsnog duurde het negen maanden voor de eerste uitkering werd gestort. ‘Je denkt dan maar aan een ding: hoe kom ik aan eten? We aten in die tijd vijf keer per week patat met frikandel; want dat was goedkoper dan aardappelen. De kinderen vonden het geweldig.’ Bea wist als maatschappelijk werker natuurlijk wat armoede was, maar toen zij ineens aan de andere kant stond was het toch een compleet ander verhaal. ‘Als je niet weet wat je moet doen, kom je diep in de schulden en daar kom je nooit meer vanaf.’ Het motiveert haar om zich in te zetten in de strijd tegen armoede. ‘Ik heb drie vrijwilligersbanen en zit in allerlei platforms. Samen proberen we de wereld een beetje mooier te maken.’
Gaandeweg het gesprek duizelt het me van alle organisaties en initiatieven waar zij bij betrokken is. Het is duidelijk dat Bea een spilfiguur is in deze wijk. ‘Toen de crisis uitbrak, heb ik direct driehonderd euro geregeld om speelgoed te kopen. Bij Intertoys heb ik goed afgedongen. Ik had zoveel dat ik mensen moest optrommelen om het te vervoeren. Ja ik houd van organiseren.’ Inmiddels zijn de kinderen het huis uit en zit ze iets minder krap bij kas. ‘Maar over anderhalf jaar ben ik rijk. Dan krijg ik AOW en ga ik er misschien wel honderd euro per maand op vooruit.’ Via Quiet Rotterdam ontving Bea een voedselbon van vijfentwintig euro. Ze liet hem een week liggen en dacht toen aan de eetclub in haar wijk. ‘Die gaat gewoon door, maar nu kunnen mensen het eten ophalen of het wordt bezorgd.’
Ik weet niet zo goed of ik het wel kan vragen, dus ik aarzel een beetje. ‘Maar jij kreeg die bon toch niet voor niets, ik neem aan dat je hem goed kon gebruiken?’ Bea glimlacht. ‘Als het om eten gaat, kom ik niets te kort. Financiëel, dat is een ander verhaal. Maar in principe kom ik niets te kort. En dan vind ik het fijn om zoiets met anderen te delen.’