85 jaar geleden begon Opa Roelf Bus aan een jongensdroom. Hij opende zijn eigen fietsenzaak aan de Korreweg in Groningen, waar Fietscentrum Bus tot op de dag van vandaag nog steeds gevestigd is. Tussen de hamburgerfietsbellen en fietstassen met opdruk van Rembrandt, spreek ik met Janneke, getrouwd met Roelof Bus en één van de drijvende krachten achter de zaak.

Vroeger en nu

Van Janneke begrijp ik dat haar man en huidige eigenaar, Roelof Bus (kleinzoon van Roelf), al meer dan 30 jaar op de zaak staat. Janneke houdt zich sinds 5 jaar fulltime bezig met de zaak.

,,Vroeger had je hier op elke hoek van de straat wel een ondernemer zitten. Je was aangesloten bij een vereniging en in samenwerking met de buurt werden er regelmatig evenementen georganiseerd. Dit is inmiddels helemaal veranderd. De wijk bestaat nu vooral uit studenten. Veel gezinnen zijn weggetrokken. Hierdoor hebben we een andere betekenis in de buurt gekregen. Vroeger kende iedereen aan de Korreweg elkaar, we deelden wel en wee.’’

Terwijl ik de winkel met belangstelling bekijk, vertelt Janneke mij dat het in het verleden de helft kleiner was. Lachend: ,,Bovendien werden er ook kachels van gietijzer verkocht, die dan bij de mensen thuis werden afgeleverd. De vader van Roelof (de tweede generatie Bus) heeft zijn rug behoorlijk belast met het sjouwen. Dit zorgde ervoor dat Roelof de zaak al op jonge leeftijd overnam.’’

Ondertussen komt er een Engelstalige klant binnen die een band wil oppompen. Janneke kijkt ook nog even het achterlicht van zijn fiets na. Met sprankelende ogen kijkt ze me dan weer aan: ,,Ziezo, gefikst. Ik zet de koffie nog even aan.’’

Tussen de fietsen

Wanneer ik Janneke vraag wat voor klanten er zoal bij hen binnenlopen, lacht ze. ,,In de wijk is misschien veel veranderd, maar in de winkel niet. Tussen de fietsen ontstaan vaak gesprekken. Een klant komt voor een reparatie, en dan eindigt het er soms mee met dat we elkaar boeken uitlenen. Er is hier ook ruimte voor verdrietige verhalen. Een klant kwam een keer huilend binnen maar ging opgelucht weer weg. Wat dat betreft proberen we meer te zijn dan een fietsenzaak alleen. We willen een verbindende factor zijn in de wijk, precies zoals Opa Bus het bedoeld heeft. De gesprekken met mensen zijn niet iets wat je creëert maar wat gewoon gebeurt. Daar willen we ook ruimte aan geven. ‘’

Ondertussen geeft Janneke een gratis ventieldopje weg aan een verlegen studente. Ons gesprek wordt opnieuw onderbroken, er stromen een stuk of vijf klanten achter elkaar binnen. Een vrouw wiens nichtje komt te logeren vraagt om een kinderzitje. ,,Normaal gesproken hebben we die wel te leen’’, zegt Janneke. ,,maar nu zijn ze allemaal uitgeleend. We kunnen je wel een splinternieuwe verkopen, maar misschien kun je van iemand anders lenen? Anders is het wel erg duur voor één weekendje.’’

De vrouw bedankt Janneke en loopt tevreden de deur weer uit. Janneke: ,,Dit is waarvoor we het doen, dat mensen met een lach de deur weer uit gaan. We willen niet alleen verkopen om geld te verdienen.’’

Draagvlak

Op een tafel in de winkel liggen meerdere Quiet flyers. Ik vraag Janneke hoe ze bij Quiet betrokken zijn geraakt. ,,Toen ons gevraagd werd of we iets voor de Quiet Community wilden betekenen konden we niet anders dan volmondig ‘ja’ zeggen. Dat we members kunnen helpen door één keer in de maand een reparatie uit te voeren, geeft ons veel voldoening. Terwijl het voor ons vaak maar een kleine moeite is. Het betreft veelal klusjes die tussendoor gedaan kunnen worden.’’

,,Het mooie aan deze manier van sponseren is dat je ziet wat je voor een ander doet. Bovendien ontmoet je de klant persoonlijk, dat maakt het ook zo mooi. Ik zeg wel eens; Als iedereen iets kleins zou doen voor een ander, zou het draagvlak voor mensen die weinig te besteden hebben, veel groter zijn. Ik ben er trots op dat wij op deze manier kunnen bijdragen aan meer draagvlak in de samenleving. Mensen konden bij opa Bus vroeger op de pof een reparatie laten uitvoeren. Als hij alles wat de mensen hem verschuldigd waren had geïnd, had hij gemakkelijk in een Mercedes kunnen rijden. Maar Opa hielp zijn medemens wanneer dit nodig was. En die visie op het leven zetten wij hier voort.’’