TEKST: RUTGER RIJKEN-VROLIJK
FOTO’S: ROOS PIERSON

De aangrijpende update van Marian

Geen aanbiedingen. Geen inloopochtenden. Geen fysiek contact. De coronacrisis heeft ook de Quiet Community’s en haar members geraakt. Ondanks alles zijn de community’s misschien wel hechter dan ooit. Want met inloopochtenden via Zoom en Skype of belteams die members telefonisch een hart onder de riem staken, bleef er tijdens de lockdown veel contact. Van Groningen tot Maastricht en van Rotterdam tot Nijmegen hebben members en vrijwilligers laten zien dat verzachten en versterken van levensbelang zijn. Juist onder zware omstandigheden. Inmiddels zijn de community’s weer aan het opstarten. Binnen de mogelijkheden van ‘het nieuwe normaal’ natuurlijk. Om ook te blijven vertellen, zochten we opnieuw contact met een aantal hoofdpersonen uit de Quiet Nederland najaarscampagne. Zoals Marian, member en vrijwilliger bij Quiet Community Oss. Tijdens ons eerste gesprek vertelde ze open en vol positiviteit over haar leven en ambassadeurschap voor Quiet. Dit keer is ze net zo open en eerlijk. Maar positief zijn, dat is voor Marian momenteel niet altijd gemakkelijk.

“Met mij gaat het heel wisselend,” vertelt Marian, “want ik zit financieel moeilijk. Niet eens vanwege de coronacrisis, maar vanwege een probleem met mijn uitkering.” Ze schiet vol. “Sorry hoor, echt. Het zit me heel hoog.” Terwijl ze haar tranen wegslikt, vertelt ze dat het te maken heeft met de aanvulling op haar WIA. Haar thuiswonende, studerende zoon was in februari klaar met zijn bachelor aan de Radboud Universiteit Nijmegen. In september van dit jaar start hij met een master-opleiding, maar in de tussenliggende periode is hij technisch gezien geen student. “Dat had ik dus moeten doorgeven aan de gemeente. Want vanaf februari had ik officieel geen recht meer op mijn volledige WIA-aanvulling. Dat gaat om 250 euro per maand. Geld dat ik niet kan missen.”

Marian treft een regeling met de gemeente, waarbij maandelijks 50 euro wordt ingehouden op haar uitkering. Maar, zoals zo vaak, komen problemen nooit alleen. Want door een administratieve onduidelijkheid ligt er nu er ook een betalingsregeling met de verhuurder van haar woning. “Ik betaalde altijd áchteraf, maar moest ineens vooruit gaan betalen. Dat kon ik dus niet. Inmiddels is het geregeld hoor, maar ik kom nu elke maand opgeteld 75 euro tekort. Weet je wat ik eigenlijk het ergste vind? Ik was schuldenvrij en let altijd hartstikke goed op. Toch kan het ineens snel gaan en mag je tien stappen terugzetten.”
 

Rust en focus

“Het klinkt misschien gek,” bekent Marian, “maar de rust en afzondering van de afgelopen maanden was ergens ook wel goed voor me. Ik kan prima alleen zijn en vond het fijn om geen afspraken te hebben. Ik had ruimte om te focussen en om alles financieel weer op de rit te krijgen. Vooral in het begin had ik het taai met de coronamaatregelen. Ik voelde me paniekerig in de supermarkt als mensen te dichtbij kwamen en werd bang van alle nieuwsberichten. Een aantal bekenden van me zijn overleden na een coronabesmetting. Heel triest. Misschien heb ik het ook wel gehad, want ik ben vier weken lang goed ziek geweest. Wie zal het zeggen?”

Quiet Oss kan Marian en alle andere members nauwelijks soelaas bieden. Logisch met het wegvallen van de inloop. Het bestuur moet bovendien alle zeilen bijzetten omdat het te maken krijgt met een tragedie. Bij penningmeester Mia Vervoort wordt corona vastgesteld. Drie dagen na de diagnose komt ze te overlijden. “Bizar. Een schok voor ons en voor onze members,” vertelt projectleider Mari Peters. “Mia was naast Quiet ook bij andere stichtingen betrokken. We hebben na haar overlijden meteen de koppen bij elkaar gestoken en het Mia Vervoort Noodfonds opgezet. Om de energie en toewijding van Mia levend te houden én mensen die door de crisis in de problemen komen te helpen. Het is een laagdrempelig noodfonds voor wie geen medicijnen of eten kan kopen.”

Mari merkt dat de crisis vooral de meest kwetsbare groepen in de samenleving hard raakt. Zo ging 95% van alle beroepen op het Mia Vervoort Noodfonds naar Ossenaren die toch al op het minimum leefden. “Ook het sociaal isolement is verergerd,” zegt Mari, “want onze members hebben vaak geen netwerk om op terug te vallen. Ze weten niet waar ze voor hulp aan moeten kloppen, als ze die stap überhaupt al durven zetten. Wist je dat mensen die met schulden aankloppen bij de gemeente voor hulp, hier vaak al vijf jaar mee lopen? Het begint bij 2000 euro schuld in het eerste jaar. En dat loopt alleen maar op. Quiet Oss wil zich de komende tijd nog sterker inzetten om mensen eerder in het vizier te krijgen. Daar zetten we vol op in.”
 

Isolatie

Tijdens de lockdown ziet Marian alleen haar zoon, dochter en zes kleinkinderen. Vertelde ze ons vorig jaar nog enthousiast over haar actieve rol bij de inloop van Quiet Oss, nu vertelt ze een verhaal van isolatie. “Quiet viel van de een op de andere dag weg. Normaal gesproken ben ik een vraagbaak voor members en kunnen ze bij mij met van alles terecht. Ik heb wel wat contacten onderhouden hoor. Af en toe bellen en appen. Maar da’s niet hetzelfde. Bovendien had en heb ik nu even genoeg aan mezelf, snap je? Ik wil eerst mijn eigen zaakjes weer op orde hebben.”

Eén van de dingen die Marian wil oplossen is het kopen van een nieuw bankstel. Heel praktisch eigenlijk, maar nog niet zo eenvoudig. “Het ding was versleten. Nu zit ik zonder. De gemeente heeft me een kleine lening aangeboden, en dat geld moet ik dan bij de kringloopwinkel besteden. Allemaal hartstikke mooi natuurlijk, maar wat denk je? Dat ik er nóg meer schuld bij wil? Vergeet het maar. Ik kan me er echt over verbazen dat ze dat niet snappen.”

Terug naar de inloop

Quiet Community Oss is al weer eventjes aan het draaien, inclusief inloop op de dinsdag. Fijn, maar Marian hoeft er niet altijd bij te zijn, vertelt ze. “Ik ga af en toen, voor de gezelligheid. Vergaderen zit er eventjes niet in. Iedereen snapt dat ik het op een laag pitje heb gezet. Maar in de toekomst zie ik mezelf weer wekelijks gaan hoor!” Ook hoopt ze dat er binnenkort weer aanbiedingen komen, alhoewel ze daarover realistisch is: “Ik zou met twee personen naar het theater gaan, maar dat is natuurlijk komen te vervallen. Wie weet kan het binnenkort weer, dat zou ik echt fantastisch vinden. Maar ik kan me ook voorstellen dat er nu minder kaarten voor Quiet beschikbaar zijn. Het theater heeft het ook niet makkelijk.”

“We zijn op 2 juni weer gestart met de inloop,” vult Mari aan. “Met een opkomst van vijftien members een succes. Ook lopen er weer wat aanbiedingen, zoals vrijkaarten voor Beekse Bergen. We zijn vooralsnog maar één sponsor kwijtgeraakt. Alle andere sponsors gaan gewoon door. Of we er meer members gaan bijkrijgen? Ik verwacht van wel. Maar de verhouding met het aantal aanbiedingen moet goed blijven.”

Iedereen is gelijk

Ergens hoopt Marian dat de coronacrisis voor meer begrip gaat zorgen voor mensen met schulden. Voor meer zichtbaarheid voor armoede. Ook dat. “Ik las ergens dat we eventjes allemaal gelijk waren tijdens de crisis. Dat klopt wel. Niemand kon weg. Niet op vakantie, niet naar de film of naar het café. Men kon niks uitgeven. Zo ziet het leven er voor mij al jaren uit. Het is hartstikke zuur dat er een crisis voor nodig is om mensen de ogen te openen. Nu maar duimen dat ze open blijven.”