Stagiaires Sam en Carl leerden veel tijdens een oudertraining voor een aantal members

Twee studenten pedagogiek, Carl en Sam, liepen een half jaar stage bij Quiet Den Haag. Tijdens deze stage deden zij mee aan een oudertraining Het Begint Bij Mij van Peer3. Je leest hier hun ervaringen.

“Het is leerzaam om eens te kijken vanuit het perspectief van de ouder.”

Carl vertelt dat hij het leerzaam vond om vanuit het perspectief van de ouder te kijken. De focus in de training ligt bij hoe het met de ouder gaat, in plaats van hoe het met het kind gaat. In de opleiding staat het kind centraal en gaat het wel over ouders, maar dan vooral over hun rol als opvoeder en wat zij moeten doen.

“Ik heb nu meer begrip van en voor de zoektocht van ouders.”

Sam vult aan dat zij zich door mee te doen aan training, bewust werd van het feit dat ouders het ook maar voor de eerste keer doen. Ze besefte dat dit niet alleen voor de ouders in de groep gold, maar ook voor haar eigen moeder. Dit besef gaf haar meer begrip voor haar eigen moeder. Ouders hebben zoveel verschillende rollen, en die rollen kunnen per kind verschillen. Dit is echt een zoektocht voor ouders.

Het is daarom heel fijn dat ouders in deze training ervaren dat het erbij hoort om fouten te maken en niet alles te weten. Dat opvoeden ingewikkeld is en ouders mogen zoeken. Dat iedere ouder dus ook weleens een verkeerde keuze maakt. De focus in onze opleiding Pedagogiek ligt vooral op hoe het allemaal zou moeten. We hebben dit ook in de opleiding besproken. Dit geldt namelijk niet alleen voor ouders, maar ook voor onszelf als toekomstig professionals. Hoe waardevol is het als je weet dat ook jij als (toekomstig) professional fouten zult gaan (mogen) maken. Wat heel helpend is, is als docenten en trainers zelf anekdotes vertellen over situaties waarin ze het ook even niet meer wisten. Of over keuzes die ze hebben gemaakt en die achteraf toch niet zo verstandig bleken; over welke lessen ze daaruit hebben geleerd.

Ik heb gezien hoe de persoonlijke voorbeelden van de trainers hen toegankelijk, menselijker maakten voor de deelnemende ouders. Hierdoor ontstond vertrouwen om eigen ervaringen te delen en zo te leren van elkaar.

“Ik hoef geen oplossing te bedenken.”

Sam moest wel even schakelen omdat er in de training zoveel ruimte is voor deelnemers om hun verhaal te delen. Ze vertelt hoe zij in het begin dacht: “Moeten we niet meer bij de stof blijven?” Geleidelijk ervaarde ze steeds meer rust, ze hoefde alleen maar te luisteren. Ze hoefde niks te doen. Ze zag hoe ouders, doordat ze hun verhaal aan het vertellen waren, zelf af en toe ook oplossingen bedachten. Ze besefte dat het soms beter is, om niet in de oplossing te willen schieten als hulpverlener.

Dit is een waardevolle les die ze meeneemt, je hoeft niet altijd iets te doen. Aandacht, tijd en ruimte is soms al genoeg.

Een andere les die ze hieruit meenemen is, dat je beter langer stil kunt staan bij 1 ding, dat ze dan ook echt begrijpen. In plaats van veel informatie delen en maar hopen dat er iets van blijft hangen bij de ander.

“Als je ouders de ruimte geeft, bedenken ze zelf wat ze willen veranderen.”

De trainers geven je ruimte om erover na te denken en te laten ziet dat het ook anders kan. We zagen dat in deze groep vooral de informatie over opvoedstijlen en de verschillende rollen die je als ouder hebt veel herkenning teweegbracht. De ouders leerden er allemaal weer wat anders van, zelfs bij eenzelfde onderwerp kan de impact heel verschillend zijn. Carl geeft als voorbeeld de informatie over opvoedstijlen. De ene deelnemer kwam tot inzicht dat ze meer discipline wil hebben richting de kinderen en een ander dat ze meer in contact wil zijn met haar (klein)kinderen. Zo zie je dat iedereen iets hoort in het licht van hoe je zelf bent opgevoed en zijn of haar eigen situatie.

“Ik besef hoe anders het is om in armoede een kind op te voeden.”

Tenslotte zijn zij gedurende de training en hun stage bij Quiet steeds meer tot het besef gekomen dat, ouders die te maken hebben met armoede, niet de ruimte hebben om op eenzelfde manier te denken en te doen als anderen, die deze stress niet ervaren (hebben).