𝗘𝗱𝘄𝗶𝗻 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗤𝘂𝗶𝗲𝘁: 𝗘𝗿𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗼𝗿𝗲𝗻, 𝗼𝗼𝗸 𝗮𝗹𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝗹𝗼𝗼𝗽𝘁
Edwin is 56 en houdt van sport. Tegenwoordig speelt hij rolstoelbasketbal, maar vroeger stond hij op het ijs als fanatiek ijshockeyer. “Ik was speler, trainer, coach, scheidsrechter én technisch voorzitter. En daarnaast ook nog danser en ijsmeester, de laatste twintig jaar zelfs als beroep.”

Totdat zijn gezondheid hem in de steek liet. “Ik kreeg ME. Mijn wereld stortte in. Zeker die eerste twee jaar, al die onderzoeken… pffff.” Gelukkig vond hij hulp bij Marijke van het SWT-centrum. “Samen zijn we langzaam weer omhoog geklommen. Ik raakte echt de bodem van de put, maar ben er weer uitgekomen. Nu, tien jaar later, ben ik mentaal veel sterker. Dankzij Marijke, mijn psycholoog, mijn gezin, vrienden én Quiet. Daar ben ik echt dankbaar voor.”

𝗛𝗼𝗲 𝗵𝗶𝗷 𝗯𝗶𝗷 𝗤𝘂𝗶𝗲𝘁 𝗸𝘄𝗮𝗺
“Via Marijke. Ze dacht dat het goed voor me zou zijn om wat ontspanning en gezelligheid te hebben. En ze had gelijk.”

𝗪𝗮𝘁 𝗤𝘂𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗵𝗲𝗺 𝗯𝗲𝘁𝗲𝗸𝗲𝗻𝘁
“Quiet laat me voelen dat ik erbij hoor, ook al heb ik beperkingen en weinig geld. Ik word gezien en gehoord. Die gezellige inloop op maandag met Richard en de vrouwen van Quiet… daar kijk ik naar uit. Ik heb weer wat meer vertrouwen in mensen gekregen. Mede door Quiet en het SWT-centrum.”

𝗭𝗶𝗷𝗻 𝗺𝗼𝗼𝗶𝘀𝘁𝗲 𝗺𝗼𝗺𝗲𝗻𝘁
“De Efteling met mijn zoontje en vrouw. Zo’n warme, mooie dag. Mijn zoon heeft het er nu nóg over. Zo leuk vond hij het.”

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗶𝗷 𝗻𝗼𝗴 𝘄𝗶𝗹 𝘇𝗲𝗴𝗴𝗲𝗻
“Respect voor alle medewerkers en vrijwilligers. Jullie maken écht verschil.”