Wanneer ik op bezoek kom bij M. word ik hartelijk welkom geheten. M. spreekt redelijk goed Nederlands en biedt mij direct een kop oploskoffie aan. “Kardemom erbij? Zo doen wij dat in Syrië”. M. lacht vriendelijk en ik accepteer zijn aanbod. De koffie heeft een heerlijke kruidige smaak gekregen. Ik vraag M. hoelang hij al in deze flat woont, maar dat weet hij niet meer precies. Acht jaar geleden is hij gevlucht uit Aleppo, waar hij als afgestudeerd docent Engels jarenlang les gaf op een middelbare school. “Aleppo was toen nog een stad met ruim drie miljoen inwoners”, voegt M. eraan toe. Wanneer hij verteld over zijn oude woonplaats, komt er een kleine glinstering in zijn ogen. “Wist je dat Aleppo de oudste stad ter wereld is? Al zo’n tienduizend jaar wonen daar mensen. Het was er fijn leven, er was altijd reuring, het bruiste. Heel anders dan hier. Als ik om zeven uur ’s avonds ga wandelen, kom ik amper mensen tegen. En als ik hier mensen gedag zeg, dan kijkt men verschrikt of zeggen ze niets terug. Dat is wennen. Ik mis sociale contacten.”

M. kan het zich nog goed herinneren; toen de oorlog uitbrak is hij heel snel vertrokken, zijn vrouw en twee dochters achterlatend. “Ik zei tegen hen ‘de boottocht is erg gevaarlijk, ik weet niet of ik er levend uit kom dus ik ga het wel eerst proberen’.” Via verschillende landen reist M. door naar Nederland en komt in het AZC in Ter Apel terecht. Daar verblijft hij twee nachten, waarna hij naar Dordrecht wordt gebracht. In Dordrecht slaapt hij enige tijd op een matras op de grond in een industrieel gebouw. Sinds een paar jaar woont hij in een flat in Zwijndrecht. Via de regeling gezinshereniging is zijn gezin naar Nederland gekomen. De relatie met zijn vrouw overleefde het helaas niet en inmiddels zijn ze gescheiden. Om het weekend komen zijn twee dochters (van 15 en 16 jaar) bij hem. “Dat zijn gelukkige momenten.

Na de koffie lopen we samen door zijn flat. “Alles is tweedehands. Ik haal het meeste bij Opnieuw & Co in Dordrecht”. Als ik vraag of hij nog iets vanuit zijn oude huis of leven in Syrië hier heeft, schudt hij zijn hoofd. “Ik moest heel snel weg en heb niets mee kunnen nemen. Doordat ik zonder toestemming ben weg gegaan, kan ik nu niet meer terug. Mijn vader en moeder maar ook de rest van mijn familie zijn nog daar. Alleen ik ben met mijn gezin gevlucht. Via WhatsApp heb ik nog contact met mijn familie en ik heb gehoord dat inmiddels de halve stad is gebombardeerd. Ik mis mijn familie enorm.”

M. loopt met mij verder door zijn woning. Op mijn vraag wat voor hem het meest dierbare is, wat hij in huis heeft, moet hij lang nadenken. “Ik denk dat ik dat hoekje daar met de houten kast en het houten dressoir het mooiste vindt.” Bij het fotograferen van de hanglamp in de woonkamer, geeft M. aan deze ook erg mooi te vinden. “Allemaal Opnieuw & Co” zegt hij opnieuw. Op de houten kast tref ik een discolamp aan. M. lacht “Die gaat wel eens in het weekend aan, als de meisjes bij mij zijn.”

Wanneer ik vraag of er nog zaken zijn die hij mist, antwoordt M. “Ik mis het lesgeven. Ik krijg alleen maar banen aangeboden in de tuinbouw. Als ik aangeef dat dit niet mijn vakgebied is en ik graag weer als docent zou willen werken, wordt dat afgewimpeld. Dus accepteer ik deze banen maar.”

Wat mij opvalt in zijn huis is, dat het boven de eettafel bezaait is met allemaal briefjes met Nederlandse woorden, vertaald naar het Arabisch en het Engels. Ook ligt zijn eettafel vol met oefenbladen en bij de bank kinderboeken uit de bibliotheek. M. lacht “Zo leer ik Nederlands. Iedere week staat er voor de Action hier in de wijk een gepensioneerd docent Nederlands. Hij leert mij en nog wat anderen de taal.” M. hoopt dat wanneer hij nog beter Nederlands spreekt, hij zijn oude vak weer op kan pakken. En ik hoop het met hem mee.

Een paar jaar is M. member bij Quiet. Vorig jaar heeft hij bij hen aangegeven of zij mee wilden zoeken naar een kat. “Mijn dochter wilde het zo ontzettend graag en via een sponsor van Quiet zijn we aan Chico gekomen. Het is echt heel erg gezellig. Chico komt altijd enthousiast aangerend als ik thuis kom en als ik hem eten geef, geeft hij kopjes langs mijn benen. Alsof hij ‘dankjewel’ wilt zeggen. Wel is Chico nog erg speels.” Mooi om te zien hoe deze vrolijke kat, wat licht brengt in het leven van M. en zijn dochters.

Als ik M. bedank voor de koffie en het fijne gesprek, word ik even warm uitgelaten als dat ik ben ontvangen. M. glimlacht vriendelijk en zegt “Je bent altijd welkom.”