Sanne is sinds twee jaar contextprogrammeur en daarnaast wordt ze ook stadsprogrammeur. “We hebben een programmeringsteam met drie programmeurs, iemand voor theater, iemand voor klassieke muziek en ik. Als contextprogrammeur doe ik eigenlijk alles wat daar buiten valt. Dus bijvoorbeeld lezingen organiseren, en het verzorgen van alle programma's die context geven aan onze programmering en voorstellingen, zoals inleidingen en nagesprekken.”

Sanne vertelt dat ze als stadsprogrammeur het aanspreekpunt wordt voor de stad. “Ik ga zowel programma's samenstellen als de samenwerking opzoeken, waarbij ik contact zoek met de mensen in de stad en waarbij we aansluiten bij stadsinitiatieven. Ik ga de samenwerking opzoeken met andere organisaties, culturele- maar ook sociale organisaties. Keti Koti is bijvoorbeeld een festival wat daar onderdeel van is.”

Voor dat soort dingen was eerst geen aparte functie. “Het is fijn dat dat nu wel zo is, zodat we meer focus kunnen leggen op thema's en vragen die we belangrijk vinden.”

Wat ze zo leuk vindt aan haar baan? “Normaal gesproken werken collega's veel op aanbod van makers. We hebben wel ideeën over wat we belangrijk vinden en daar programmeren we ook op; we zoeken voorstellingen uit waarvan we vinden dat ze een podium verdienen. Maar wat ik zelf heel leuk vind is dat het in mijn functie vaak andersom is. Ik werk niet echt op aanbod maar meer vanuit onze eigen visie, vanuit onze eigen wens om dingen te laten zien die wij belangrijk vinden als organisatie. Keti Koti is daar een mooi voorbeeld van. Sinds vorig jaar is dat echt een samenwerking. Ik vind het leuk om uit onze bubbel te stappen, dat we die af en toe lek kunnen prikken en verder kunnen kijken, en dat we daarin zelf ook positie kunnen innemen. In mijn programma heb ik echt de ruimte om daar over na te denken, dat vind ik heel leuk.”

Zo maken wij cultuur voor iedereen bereikbaar

Doordat Sanne twee jaar geleden is aangesteld als contextprogrammeur ontstond er ruimte om sponsor te worden van Quiet. “We hadden maar twee programmeurs, en zoiets als het sponsoren van Quiet heeft veel aandacht nodig, met een vaste contactpersoon. Dan is er ruimte om daar goed over na te denken, om het goed te doen. Het idee om Quiet te sponsoren was er dus al langer, maar toen mijn functie in het leven werd geroepen was het: 'hee, dat past er goed bij'. Dus toen heb ik het opgepakt.”

Sanne vindt het belangrijk om een organisatie als Quiet te sponsoren. “Ons uitgangspunt is: we zijn er voor iedereen. Daar richten we onze programmering en de toegankelijkheid van onze gebouwen ook op in. Toch zijn we ons ervan bewust dat onze gebouwen soms wel een figuurlijke drempel hebben. Dat je het bijvoorbeeld van kinds af aan niet hebt meegekregen om naar een klassiek concert te gaan kan een drempel zijn, maar het kan ook zijn dat het financieel niet lukt. Onze voorstellingen kosten geld, de artiesten moeten betaald worden, anders kunnen ze niet blijven bestaan. Maar we vinden het ook lastig dat ticketprijzen soms erg hoog zijn. Daar zijn we op verschillende manieren mee bezig.

Ten eerste door het sponsoren van Quiet, maar in de kerstvakantie doen we ook bijvoorbeeld een pilot met 'pay what you can' volgens een ABC-formule. We hanteren dan drie categorieën van prijzen, waarbij B de normale prijs is, A is een wat lager tarief voor mensen die dit niet kunnen betalen, en C is een wat hoger bedrag waardoor je iets bijdraagt aan het ticket van een ander. We vinden het dus heel fijn om daar over na te denken, er zijn veel wegen naar toegankelijkheid.”

Cultuur is voor Sanne iets heel essentieels. “Het is een stukje zingeving. Het is echt heel fijn om in een zaal te zitten en even je eigen ding te vergeten. Ook kan het heel fijn zijn om jezelf te herkennen in wat er op het podium gebeurt, elke avond staat er weer een ander verhaal in de spotlights, letterlijk.

Daarnaast zit je er altijd met anderen. Ook al ken je die andere mensen niet, er is altijd toch een gevoel dat je samen bent, dat je onderdeel bent van de groep. Dat is heel waardevol, dat vind ik een hele mooie kant van in het theater zijn, die ervaring meemaken. Dat is denk ik heel belangrijk voor je gevoel van erbij horen. En ook een stukje ontspanning. Die ervaring wensen we iedereen toe.”

Magische momenten van onze members

Miriam, member bij Quiet, ging samen met haar zoontje naar de theatervoorstelling Anansi de spin - sterker dan Olifant.

Miriam vertelt: “Ik ben samen met mijn zoontje van vier naar de voorstelling geweest. Wij komen eigenlijk nooit in het theater omdat de tickets vaak prijzig zijn. Dus het was geweldig om nu een keer te kunnen gaan! Ik vond de voorstelling heel erg leuk en mijn zoontje vond het ook fantastisch. Het was spannend, grappig en heel vermakelijk. Wat mijn zoontje vooral geweldig vond, was toen de acteurs met de handpoppen het publiek inkwamen om de kinderen een high five te geven. Ook vond hij het leuk om samen liedjes te zingen.”

Miriam vond het mooi dat er Afrikaanse muziek werd gebruikt. “Mijn zoontje is namelijk half Afrikaans.” De boodschap in het theaterstuk was haar duidelijk: “samen delen is leuker dan alles voor jezelf willen houden.”

Tonnis, member en vrijwilliger bij Quiet, woonde het concert Mundo Sonora bij, uitgevoerd door Orchestre Partout & Harmonie Hatert.

Muzikanten uit het AZC Nijmegen zongen en speelden Arabische, Iraanse en Nederlandse liederen samen met Harmonie Hatert. Het programma varieerde van kleine liefdesliedjes tot aanstekelijke dansmuziek. Tonnis vertelt hoe hij het concert heeft ervaren: “Het was een super goede voorstelling. De muziek was warm en er kwam veel Arabische muziek aan bod. Daarnaast speelde de harmonie enkele mooie klassieke stukken. Orchestre Partout & Harmonie Hatert speelden ook samen verschillende nummers. Ik vond het fantastisch en heel ontroerend.”

Tonnis geeft aan dat hij niet vaak naar concerten gaat omdat de tickets best prijzig zijn. “Vanuit Concertgebouw De Vereeniging werden er (via Quiet) twee tickets aangeboden. Nu kon ik mijn beste vriendin, die mij normaal gesproken meeneemt, eens iets teruggeven. We vonden dit concert extra speciaal omdat er vluchtelingen meespeelden; met deze mensen zijn we allebei erg begaan.”

De jongen die percussie speelde en het programma aan elkaar praatte was volgens Tonnis fantastisch met het publiek. “Hij wist het publiek helemaal op te zwepen en zorgde voor community singing. Ik ben daar normaal gesproken niet zo van maar ik heb dapper meegezongen.”

Tonnis vond het concert vooral respectvol. “Muziek brengt mensen samen en verbindt op een diep niveau. De ietwat ‘stijvere’ harmonie en de vluchtelingen representeren twee totaal verschillende werelden maar ze spreken eigenlijk dezelfde taal: de taal van muziek.”

De ervaring was voor Tonnis ook inspirerend: “De Arabische muziek maakt gebruik van andere toonsoorten en ritmes. Ik speel in een band met vrienden genaamd Hommel waarin we indierock maken. Ik ben zanger, gitarist en componist. Met onze muziek kaarten we onrechtvaardigheid in de wereld aan, zoals bijvoorbeeld de vluchtelingenproblematiek

Na het bijwonen van Mundo Sonora dacht ik: wij moeten met de band ook zo’n project doen waarbij we samenwerken met vluchtelingen!”