‘Ik ben opgelucht nu ik weet dat ik over drie jaar schuldenvrij ben’

De route naar rust van Sofie

Sofie* is een alleenstaande moeder van vijf kinderen. Haar jongste gaat naar de peuterspeelzaal, haar oudste is de twintig voorbij en werkt. In haar huishouden is het dagelijks een drukte van jewelste. Een gezéllige drukte, dat wel. “School, sporten, dansles. Mijn kinderen doen van alles. Ik ren en vlieg de hele week van hot naar her om ze overal op tijd af te kunnen leveren. Vaak eten we ’s middags al om vier uur warm, anders halen we het gewoon niet. Ja, we zijn druk. Letterlijk ook, want ik heb een paar ADHD’ertjes rondlopen. Maar het is leuke chaos waar ik veel voldoening uit haal. Ik leef echt voor mijn kinderen.” Een voor velen herkenbaar, hectisch gezinsleven. Met één groot verschil. Achter deze gezellige bedrijvigheid gaat een armoedeverhaal schuil.

TEKST: RUTGER RIJKEN-VROLIJK

Sofies schuldenproblematiek kent een veelvoorkomend verloop. Schulden die zich langzaam opstapelen, de Belastingdienst die haar kort, een betalingsachterstand bij haar zorgverzekering. Jarenlang leeft Sofie ver onder de beslagvrije voet. “Terwijl je hier wat aflost, blijft er daar wat liggen. Als je geen geld hebt om eten te kopen, dan laat je je zorgverzekering zonder moeite een maand zitten. Vijf jaar lang heb ik het op eigen houtje geprobeerd. Geprobeerd te overleven. Daar word je creatief van. Je leert om met weinig geld veel te doen. Gezond koken voor een paar euro. Ver vooruitkijken en een maandje heel krap leven, zodat je de maand erna ruimte hebt voor een kinderverjaardag of voor iets op school. Ik heb áltijd geprobeerd om mijn kinderen niet de dupe te laten worden van mijn financiële situatie.”

Terwijl ze haar gezin drijvende houdt, gaat ze zelf kopje onder. “Ik heb altijd last gehad van angsten. Toen ik nog werkte ontwikkelde ik straatangst. Alles kwam op me af. Werken ging niet meer dus ik kwam thuis te zitten. Er waren zelfs momenten dat ik bang was in mijn eigen huis. Met professionele hulp ben ik daar zo goed als uit gekomen. Het gaat nu stukken beter met me. Ik voel me weer mens, als je begrijpt wat ik bedoel. In die tijd werd er ook ADD bij me vastgesteld, wat een hoop duidelijk maakte. Als ik onrust voel of dingen wil gaan vermijden dan weet ik dat ik rust moet pakken. Vroeger ging ik maar door, wat ik altijd moest bekopen met angst en stress. Nu kies ik voor een gestructureerd leven én meer tijd voor mezelf. Hoe dat eruitziet? Om acht uur mijn bed in en een serietje kijken. Slapen is het toverwoord. Hoe beter ik slaap, des te rustiger ik overdag ben.”

Een luisterend oor

De meer dan tien overvolle wasmanden per week, laten zien dat de drukte in haar gezin zelden of nooit stopt. Dit maakt het des te indrukwekkend dat het Sofie gelukt is om onder deze omstandigheden haar psychische gevecht te winnen. “Omdat ik in die tijd vooral aan mezelf moest werken, bleven mijn schulden zich helaas opstapelen. Ik heb er alles aan gedaan, keihard gevochten om het niet zo ver te laten komen. Uiteindelijk was ik doodmoe. Moe van te weinig overhouden en te veel inleveren. Van het vullen van het ene gat met het andere. Het is nog steeds vermoeiend. Maar ik kan nu in ieder geval wel positief blijven. Mijn budgetbeheerder is geweldig. Er wordt écht naar me geluisterd. En het geeft me houvast om elke week geld te krijgen. Ik weet wat ik kan verwachten en als ik iets extra’s nodig heb dan krijg ik het altijd. De komende drie jaar sta ik in feite stil. Dat klinkt lullig en toch klopt het. Maar straks is er één ding anders. Straks heb ik geen schulden meer. Ik ben opgelucht nu ik weet dat ik over drie jaar schuldenvrij ben.”

Op pad met het hele gezin

“Via de Voedselbank ben ik bij Quiet terechtgekomen. Ik heb natuurlijk het geld niet om af en toe uit eten te gaan of wat dan ook. Met veel pijn en moeite lukt me dat hooguit eens per jaar. Via Quiet kan dit nu wel, zó leuk. We zijn ook al een keer naar een pretpark geweest met Quiet. Weet je, ík begrijp wat wel kan en wat niet kan. Maar voor mijn kinderen is dat soms lastig. Zij willen dezelfde dingen kunnen doen als hun vriendjes en vriendinnetjes. Meestal kan dat niet en dat is pijnlijk voor ze. Dankzij Quiet voelen ze zich, ook al is het maar voor even, niet minder dan de rest. Voelen ze zich ‘normaal’. Dat gun ik mijn kinderen heel erg.”

Sofie loopt niet te koop met haar verhaal. Haar naam is voor dit interview dan ook veranderd en foto’s zijn niet gemaakt. Toch vindt ze het belangrijk om haar verhaal op deze manier wél te vertellen. “Ik heb me jarenlang geschaamd en heb heel veel stress gehad. Maar die tijd ligt achter me. Ik kan er goed over praten. Mijn kinderen zijn een ander verhaal. Ik moet hen als ouder beschermen want ik wil niet dat ze straks gepest worden of anders worden behandeld. Daarom doe ik mijn verhaal anoniem.”

Eerst opruimen, dan vooruitkijken

Sofie heeft op dit moment een relatie, maar woont niet samen. “Uiteindelijk wil ik dat misschien wel. Maar dan moet mijn rommel eerst opgeruimd zijn. En wie weet kan ik over drie jaar ook op zoek naar een baan. Tegen de tijd dat m’n kleinste naar school kan, krijg ik wel wat ruimte. Je wilt toch uit dit leventje komen en blijven hè. Werken is een lastig thema, met vijf thuiswonende kinderen. Ik ben namelijk niet zo van het uitbesteden van mijn kinderen. Als moeder heb je de verantwoordelijkheid om je gezin te runnen vind ik. En dat is in mijn geval een fulltimebaan. We wachten het af. Nu loopt het zoals het loopt, ik zie wel. Ik vind dat je niet te veel op de zaken vooruit moet lopen, daar komt spanning van.” Als haar schuldsaneringstraject over drie jaar wordt afgesloten, gaat de spreekwoordelijke vlag bij Sofie uit. Een feestje wordt het echter niet. “Laat mij maar rustig verder leven zoals ik dat nu doe. Zonder stress en met iets meer geld. Ik heb nu zicht op een betere toekomst. Dat is al zoveel waard.”

* Om privacyredenen is deze naam gefingeerd en hebben we geen foto van Sofie gepubliceerd.

 

 

Gepubliceerd op: 20 jan 2020 om 09:00