Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken, letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaaldinzetten voor het goede doel. Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger!) interviewt elke twee weken een van deze kanjers. In deze aflevering verteltDina de Bruijn-van der Schoot, lid van het belteam, over haar drive om Quiet Tilburg te helpen.

Door haar vrijwilligerswerk is Dina zich meer in armoede gaan verdiepen. Het is schokkend wat armoede met mensen kan doen, vindt ze. Zo las ze dat uit onderzoek is gebleken dat armoedestress je IQ tijdelijk omlaag haalt: door voortdurende zorgen om geld is er minder ruimte in het brein voor kennisverwerving. “En dan te beseffen dat naar schatting 1,4 miljoen mensen in Nederland in armoede leven. Hoe kan dat, in een rijk land alsNederland?” zegt Dina. “Dat organisaties als de Voedselbank en Quiet nodig zijn?”

Ze weet nog hoe ze zich een keer verbaasde over het gedrag van enkele members tijdens een kledingbeurs bij Quiet. “Sommige mensen gingen graaien”, zegt ze. Het maakte de indruk dat ze hebberig waren. “Maar ik wil daar dan geen oordeel aan hangen. Daarom ben ik erover gaan praten.”Ze leerde er anders naar kijken. “Als je je kinderen nog geen nieuwe schoenen kunt geven, dan kan dat zo op je drukken dat je liever meteen tweepaar pakt als de gelegenheid zich voordoet. Uit een soort voorzorg.”

Zuinig omgaan met energie

Van oorsprong is Dina secretaresse, maar ze heeft ook gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking, in de thuiszorg en bij DELAUitvaartverzorging. “Ik heb een heel erg brede interesse.” Ze lacht: “Ik zou vijf verschillende banen moeten hebben.” Maar haar gezondheid laat nog niet één baan toe. Ze lijdt aan reuma en aan artrose. Daardoor moet ze zuinig omgaan met haar energie. “Als ik dat niet doe, moet ik het de volgende dag bekopen.”

Hoe ze bij Quiet terecht is gekomen? “Gewoon door te googelen.” Toen ze doorklikte naar de website van Quiet Tilburg wist ze meteen: dit wil ik.“De doelstelling is zó ontzettend mooi. Bovendien weet ik hoe het is om van heel weinig geld rond te komen. Dat was in de tijd dat ik alleen met mijn zoon in Den Haag woonde.” Justin is inmiddels 21 jaar en Dina heeft haar geboortestad verruild voor Tilburg. “Ik ben op m’n 29e voor de liefde verhuisd.”

Warm bad“Ik heb eigenlijk altijd vrijwilligerswerk gedaan”, zegt Dina. Zoals bij Villa Pardoes, het vakantieverblijf bij de Efteling voor ernstig zieke kinderen en hun ouders, broertjes en zusjes. “Dat komt heel dichtbij en was daardoor emotioneel gezien best zwaar.” Of bij de Kindertelefoon. “Dat vond ik heelerg leuk, maar daar ben ik weggegaan toen ik een soort wurgcontract moest tekenen.”

Bij Quiet werkt ze sinds twee jaar een halve dag per week in het belteam. “Toen ik het gebouw binnenstapte, voelde dat als een warm bad”, zegt ze.“Het viel me meteen op hoe open de sfeer was, hoe gastvrij. En dan heb ik het niet eens over de mensen. Want die kende ik op dat moment nog niet.”

Zelf ook bijna in tranen

Ze vindt het fijn hoe ze bij Quiet het leven van mensen een stukje mooier mag maken. Ze zal bijvoorbeeld niet gauw die vader van vijf kinderen vergeten. Hij had een loting gewonnen om vrijkaartjes voor een dagje Efteling met het hele gezin. Toen ze hem dat meedeelde, begon hij spontaan te huilen, waarop ook Dina haar tranen nauwelijks kon bedwingen. “Hij was er nog nooit geweest.” Terwijl zijzelf het attractiepark ‘al tig keer’ van innen heeft gezien.

Waardering belangrijk

In het algemeen is ze zeer te spreken over deze vrijwilligersjob. Of er verbeterpunten zijn voor Quiet Tilburg? Ze denkt even na. “De computers zijn enigszins verouderd. Het gaat allemaal wat traag. Daar valt wel wat te winnen.”

Maar qua gevoel zit het goed. Quiet doet het goed als het gaat om het uitspreken van waardering naar iedereen die zich belangeloos inzet. En Dina kan het weten, want ze heeft veel vergelijkingsmateriaal. “Altijd als ik naar huis ga is het: bedankt, leuk dat je er was! Tot de volgende keer!”

Die waardering is belangrijk voor Dina. “Als ik dat niet zou voelen, dan stop ik.” Het is niet vanzelfsprekend dat mensen tijd en energie in Quiet steken zonder daarvoor te worden betaald. Ze kijkt dan ook uit naar het moment – ná ‘corona’ – dat de traditionele vrijwilligersuitjes weer in ere hersteld kunnen worden. “Elkaar ook even buiten het werk zien, dat voegt zeker toe.