Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken. Letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaald inzetten voor het goede doel. Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger) interviewt deze kanjers. Dit keer vlogger Jennifer (44) die overtuigend vertelt over wat armoede doet met een mens. “Ik wil verhuizen, maar heb er nu al stress van hoe ik de nieuwe vloer moet gaan betalen.”

Zeven jaar geleden had Jennifer nog een goede baan bij de Efteling. “Ik ben begonnen als toiletjuffrouw, ging in de horeca werken en kreeg uiteindelijk heel veel verantwoordelijkheid. Ik voelde me thuis en was echt aan het groeien daar.” Omdat ze ziek was, werd ze ontslagen. “Ik kreeg een ‘oprotpremie’ – zo noem ik het - maar daar moest ik ook nog eens belasting over betalen. Het systeem is zo fucking krom. Ik kíes er toch niet voor om ziek te zijn?”

Jennifer heeft al sinds haar 22^e de ziekte van Crohn, waarbij je ontstekingen hebt aan je spijsverteringskanaal. Ruim zes jaar geleden werd een andere chronische ziekte bij haar vastgesteld. Ze bleek endometriose te hebben, iets wat vaak te laat wordt ontdekt omdat artsen ten onrechte denken dat het ‘maar’ menstruatiepijn is. Jennifer had ernstige verklevingen en ontstekingen in haar buikholte. “Je hebt gradaties van één tot en met vier, en die laatste heb ik.” Ze is verschillende keren geopereerd, waarbij organen helemaal of gedeeltelijk zijn weggehaald. Als reactie op zware medicatie heeft ze ook nog eens heel snel verzuurde spieren.

Onbegrip en vooroordelen

Wie haar vlogs bekijkt, ziet een energieke jonge vrouw. “Ik lach altijd”, zegt ze. “Zo houd ik het vol. Maar mensen zien mijn struggle niet, zien niet dat ik moet vechten.” Jennifer krijgt dan ook regelmatig te maken met onbegrip en vooroordelen. “Een vriendin zei een keer: ‘Het is ook altijd wat met jou.’ Dat was het einde van de vriendschap.” Hulpverleners doen haar klachten soms nog steeds af als ‘iets wat tussen de oren zit’. En ze heeft ook wel eens te horen gekregen: ‘Jij hebt het makkelijk, want je hebt een jaar rond vakantie.’

Ze zou wíllen dat ze gezond was en de energie had voor een betaalde baan. “Toen ik nog werkte, ging alles vanzelf.” Nu is ze vooral bezig met overleven. Steeds maar verantwoorden dat ze ziek is, aantonen dat ze weinig inkomsten heeft, uitleggen dat haar 15-jarige zoon autisme heeft. “Je wordt er zó moedeloos van.”

Meedoenregeling

Het is fijn dat de overheid ‘potjes’ heeft voor mensen met een laag inkomen, maar in de praktijk schiet Jennifer er weinig mee op. “De Meedoenregeling bijvoorbeeld is er om leuke dingen te doen voor jezelf. Maar het bedrag dat je kunt krijgen is bij lange na niet genoeg om elke week van te gaan zwemmen, terwijl dat heel goed voor me zou zijn.” 

Ze voelt zich regelmatig niet gehoord en onbegrepen. Dat is een van de redenen dat ze al een tijdje materiaal verzamelt voor een video die ze wil maken over haar leven. Op haar telefoon laat ze zien wat ze al heeft: foto’s van haar buik na een operatie, een filmpje over hoeveel moeite het kost om van haar huis naar haar auto te lopen, maar ook de kunstwerken die ze maakt. “Ik wil laten zien hoe het is, dat ik niet zielig ben, dat ik sterk ben, dat je niet moet opgeven. En dat je toch iets kunt bereiken, hoe moeilijk het ook is.”

Voedselbank

Ook met haar vlogs voor Quiet Tilburg wil ze zichtbaar maken wat voor veel mensen verborgen blijft. “Armoede merk je niet aan de buitenkant.” Ze wil bijvoorbeeld laten zien hoe het is om naar de Voedselbank te gaan. “Ik kom er al ruim drie jaar. De eerste keer dat ik daar was, stond ik met tranen in m’n ogen. Maar dat is helemaal niet nodig. Door daar te filmen hoop ik voor anderen de drempel te verlagen.”

Het vloggen geeft haar het gevoel dat ze nuttig bezig is. “Ik wil het heel graag blijven doen, ondanks dat ik snel leeg ga en moe ben.” Gelukkig ervaart ze bij Quiet alleen maar begrip als het een keer niet gaat. “Ik weet nog dat we bij Quiet samen aan tafel zaten en een gesprek hadden met wethouder Evelien Kostermans. Daarna zou ik een podcast opnemen. Ik was helemaal op, maar vond dat ik het toch moest doen. Anja, de coördinator communicatie, tikte me aan en zei: ‘Moet jij niet naar huis?’ Ik voel me hier begrepen, mag hier mezelf zijn, mag hier zelfs ziek zijn.”