Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken, letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaaldinzetten voor het goede doel. In deze interviewserie laat Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger) steeds een van die kanjers aan het woord. In dezederde aflevering is het woord aan Lilian Smit, vertrouwd gezicht bij de receptie en de administratie.

Lilian is goedlachs en praat makkelijk. Dat maakt haar geknipt voor dit werk. Ze ontvangt members, beantwoordt de telefoon en is zo eenrechterhand van office-manager Annemieke van Riel. Lilian doet duizend-en-één dingen en draait nergens haar hand voor om. “Ik heb daar gewoon een luizenbaantje. En ik word er niet eens voor betaald”, lacht ze.

Normaalgesproken werkt ze drie dagdelen per week bij Quiet. Maar nu is ze er alleen op dinsdag en donderdag, in coronatijd de dagen dat members hun gratis producten of vouchers komen halen. Lilian vindt het heerlijk om zoveel mensen blij te kunnen maken. “Als je bijvoorbeeld eenbon voor een etentje bij Sarban voor vier personen mag overhandigen, zie je ze stralen.”

Ze nam zelf het initiatief om bij Quiet te gaan werken. Ze was al member en had een goed gevoel bij de organisatie. “Alleen al het telefonisch contact met de mensen van Quiet was leuk.” Dus toen Annemieke twee jaar geleden belde dat ze in een verloting een Thaise massage had gewonnen, zei Lilian: “Ik dacht eigenlijk dat je een leuke job voor me had.” Dat was het begin van haar werk bij Quiet Tilburg.

Toppunt van geluk

Bij Lilian thuis valt meteen het speelgoedkeukentje op, dat in haar zorgvuldig ingerichte en sfeervolle woonkamer staat. Dat is van kleinzoon Boaz, die in december een jaar is geworden. Haar zoon en enig kind Dave is 23 jaar. Lilian is supertrots op wie hij nu is, op wat hij heeft bereikt ondanks zijn ADHD. Hem zien spelen met zijn zoontje is voor Lilian het toppunt van geluk.

Ze stond er in de opvoeding van Dave grotendeels alleen voor, ook financieel gezien. Nadat ze eervol was ontslagen bij de politie, had ze steeds minder te besteden. Dat Dave – toen een tiener – steeds weer aan nieuwe opleidingen begon en die vervolgens niet afmaakte, hielp ook niet. “Dat kostte me handenvol geld.” In diezelfde tijd ging het flink mis met een ogenschijnlijk simpele ingreep aan haar teen. “Inmiddels heb ik negen operaties gehad en het komt nooit meer goed.”

Doorgaan en blijven lachen

Lilian heeft de nodige medische ellende gekend. Toen ze nog een twintiger was, kreeg ze al te maken met hersenbloedingen. En ongeveer een jaar voordat ze begon bij Quiet, werd bij haar borstkanker geconstateerd. Na twee operaties, chemotherapie en bestraling is ze nu ‘schoon’ verklaard.

Het hele ziekteproces maakte haar financiële situatie er niet beter op. “Een goede pruik, die lijkt op je eigen haar, kost al gauw 1600 tot 1700 euro, terwijl de zorgverzekeraar maar 250 euro vergoedt. Ook moest ik een andere garderobe aanschaffen, omdat ik 25 tot 30 kilo was aangekomen.”

Lilian voelt zich nu weer goed, al is ze nog wel vaak vermoeid. Wie echter denkt dat ze zich door alle tegenslag uit het veld laat slaan, heeft het mis. “Ik ga gewoon door en blijf lachen. Ik móét door van mezelf. Nee, ik wíl niet anders. Ik kan er tóch niks aan doen.”

Toen ze werd behandeld tegen kanker, zeiden mensen tegen haar: ‘Ongelooflijk hoe jij hiermee omgaat. Heb je eigenlijk wel een keer gehuild?’ Ze geeft meteen het antwoord: “Ja, twee keer. Toen ik het net had gehoord en mijn zus en mijn zoon zag huilen. En toen mijn haar eraf was, heb ik ook gehuild.”

Als een vis in het water

Haar naasten beschouwen Lilian als een sterke vrouw. En dat is ze ook. De keerzijde is dat ze niet graag toegeeft dat ze soms hulp van anderen nodig heeft. Zelfs sommige naaste familieleden wisten niet dat ze werd ondersteund door organisaties als Quiet.

Anderen helpen doet ze daarentegen graag. Ze vertelt over een member die was beland in de vicieuze cirkel van geen woning, geen uitkering. “Op een gegeven moment zei hij tegen me: ‘Lilian, ik heb een slaapplaats gevonden. In de Boedelbak bij de Shell.’ Ik vroeg hem: ‘Hoe doe je dat dan, jongen?’ Bleek hij te slapen onder oude kranten. Toen heb ik hier van zolder een dekbed, een kussen en wat overtrekken gepakt en aan hem gegeven. Zijn gezicht toen hij dat donsdek kreeg. Dat vergeet ik nooit!”

Lilian is tot rust gekomen sinds haar zoon op zichzelf woont en ze bij Quiet werkt. Ze voelt zich bij de organisatie als een vis in het water. “Het is voor mij een feest als ik daarheen mag. En het zou een straf voor me zijn als ik niet meer mocht komen.”