Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken. Letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaald inzetten voor het goede doel. Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger) interviewt deze kanjers. Dit keer Lot Spapens (54), ze werkt bij het belteam, het officeteam en ‘half bij het inloopteam’. “Bij Quiet kunnen vrijwilligers groeien.”

Lot is een energieke, vrolijke verschijning, een vrouw die zichtbaar aandacht besteedt aan haar uiterlijk. “Alles wat ik aan heb, komt van Het Jut Loket. Behalve m’n laarzen”, zegt ze, terwijl ze poseert als een model tijdens een fotoshoot. Regelmatig gaat ze naar wijkgebouw Het Kruispunt, waar je bij Het Jut Loket twee ochtenden per week vijf stuks gratis tweedehands kleding kunt halen.  

Het is een sport voor haar geworden om zo min mogelijk geld te besteden aan kleren en er toch goed uit te zien. Goed voor de portemonnee én voor het milieu. “Er wordt zó veel kleding weg gedaan terwijl het nog gewoon kan worden hergebruikt. Zonde om er niks mee te doen.”

Ze neemt ook regelmatig collega-vrijwilligers en members mee naar Het Jut Loket. “Je moet wel even een drempeltje over. Maar je hoeft je niet te schamen. Iedereen heeft er tegenwoordig last van dat je met hetzelfde geld minder kunt doen.”

Smoezen

Ervoor uitkomen dat je weinig te besteden hebt, heeft ze moeten leren. Lot is nu 31 jaar getrouwd met Ed, samen hebben ze een dochter en vier kleinkinderen. Het stel had vroeger een heel andere vriendenkring dan nu. Mensen met geld, die graag opschepten over verre reizen, leuke uitstapjes en dure spullen.

Ze herinnert zich nog goed de smoezen die ze verzon. Om maar geen feestje te hoeven geven, zei ze dat zij en Ed haar verjaardag vierden met een dagje weg. Terwijl ze gewoon thuisbleven. En werden ze uitgenodigd voor een weekendje weg, dan hadden ze zogenaamd geen oppas. Eén keer konden ze er niet onderuit en leenden vijftig euro van Eds ouders. Lot baalde ervan dat al het geld opging aan rondjes. “Eigenlijk wilde ik een beetje overhouden voor de boodschappen.”

Workshops

Lot kwam als member bij Quiet binnen en werkt nu drie dagen per week als vrijwilliger. “Ik word helemaal happy als ik iemand kan helpen.” Bij het officeteam staat ze members te woord die aanbiedingen komen halen. En voor het belteam gaat ze members monitoren. “Informeren hoe het gaat met mensen van wie we lang niks hebben gehoord, die alle aanbiedingen afwijzen.” Naar de inloopochtenden gaat ze tegenwoordig als member en niet meer als vrijwilliger. “Maar als ik er ben, werk ik toch een beetje mee.”

“Quiet is mijn tweede thuis”, vervolgt ze. “Ik kan met iedereen overweg.” Maar er zijn meer redenen dat ze er al vijf jaar komt. “Bij Quiet voel ik me gezien en kunnen vrijwilligers groeien. Allerlei workshops en trainingen halen ons uit onze comfortzone.” Dat kan alleen als deelnemers zich op hun gemak voelen. “We hebben allemaal ons rugzakje. Maar daar gaat het hier niet om: bij Quiet ben ik gewoon Lot.”

Budgetbeheer

Lot en Ed kijken uit naar maart 2024. Dan zijn ze uit de schuldsanering en kunnen weer zelf bepalen hoe ze met hun geld omgaan. Toch willen ze voorlopig gebruik blijven maken van budgetbeheer van het IMW (maatschappelijk werk). Ze leven nu van een weekgeld dat ze krijgen. De rest van hun inkomen heeft iemand van het IMW verdeeld over ‘potjes’ waaruit de vaste lasten worden betaald. Dat geeft rust. “We willen budgetbeheer geleidelijk afbouwen, leren hoe ze dat doen met die potjes. Anders zitten we misschien straks weer in de shit.”

Ze hebben zich al eerder uit de schulden weten te knokken en konden op een gegeven moment zelfs een eigen huis kopen. “Daar waren we enorm trots op. Maar toen begon m’n lichaam te verveeloren.” Lot lijdt aan een zenuwziekte neuralgische amyotrofie. “Ik heb 24 uur per dag pijn en m’n duim doet het bijvoorbeeld niet meer. En nu begint m’n been ook.”

Trauma’s

Lot heeft veel meegemaakt. Ze leerde al jong haar hoofd rechtop te houden, ook als ze zich rot voelde. “Dat is aan een kant goed. Maar toen ik een jaar of veertig was, kwamen alle trauma’s uit mijn jeugd ineens boven. Na een paar jaar hulp van de GGZ kan ik nu over dingen praten.” Daarnaast heeft ze veel steun van Ed, en hij van haar. Ze vullen elkaar aan en hebben dezelfde interesses. Ze is trots dat ze samen vele stormen hebben doorstaan: “Niets en niemand kan tussen ons in komen.”