Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken, letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaald inzetten voor het goede doel. In deze interviewserie laat Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger) steeds een van die kanjers aan het woord. Deze keer een portret van Monique van Berkel, zeer actief als vrijwilliger bij het Quiet-belteam. 

Het is net een spannende tijd voor Monique. Na tweeënhalf jaar elke week Voedselbank gaat ze een nieuwe fase in. Door een verandering in haarinkomen kan ze voortaan nog maar eens in de veertien dagen een pakket gaan halen. “Dat betekent dat ik de ene keer meer boodschappen moet bijkopen dan de andere. Het is dan toch weer afwachten of je uitkomt met je geld.”

Vrijdag naar de Voedselbank was tot nu toe vaste prik voor Monique. En daarna door naar de supermarkt. Ook de rest van de week heeft ze elke dag wat. Zo is ze op maandag, dinsdag en donderdag overblijfmoeder op een basisschool. En op woensdagochtend werkt ze bij Quiet in het belteam.

Onder de mensen

Monique woont in een opgeruimde en gezellige benedenwoning in Oud-Noord, waar zachtjes countrymuziek aanstaat. Ze is gescheiden en haar twee volwassen kinderen wonen zelfstandig. Het was een enorme opluchting dat ze na de lockdown haar vrijwilligerswerk weer kon oppakken. Zowel de basisschool als Quiet was door corona een tijdje dicht. “In die periode ging ook mijn dochter nog eens het huis uit. Bovendien mocht je niet op visite, je mocht niks. Toen werd het wel erg eenzaam.”

Door haar vrijwilligerswerk is ze onder de mensen en heeft ze een doel. Ze is ontzettend blij dat ze tweeënhalf jaar geleden via de Voedselbank bij Quiet terecht is gekomen. “De eerste keer was toen ik als member een inloopochtend bezocht. Het voelde meteen goed, als een warm bad, zo laagdrempelig, zo gastvrij. Je komt binnen en voelt je welkom. En als dat niet zo zou zijn, dan zorgen ze er wel voor.”

Fysieke tegenslagen

Al snel werd Monique gevraagd lid te worden van het belteam. “Ze vonden dat ik een goede telefoonstem heb.” Ze houdt van het werk, maar er zitten ook moeilijke kanten aan. Soms hoort ze schrijnende verhalen aan de telefoon, maar daar wil ze niks over kwijt. “Ook al noem ik niemands naam, die persoon zou zijn of haar situatie toch kunnen herkennen. En dat wil ik niet.”

Zelf heeft ze ook het nodige meegemaakt. Zo werd dertien jaar geleden borstkanker bij haar ontdekt. Ze is genezen verklaard, maar staat nog altijd onder controle. Helemaal de oude is ze nooit meer geworden. Daarnaast lijdt ze aan spierreuma, met beginnende artrose. “De ene dag kan ik meerdan de andere.” Daarom is het ook zo fijn dat er bij Quiet geen druk op haar wordt gelegd.

Enthousiaste geocacher

Monique voelt zich helemaal opgenomen in het vrijwilligersteam. Haar collega’s ziet ze ook regelmatig buiten werktijd. Soms gewoon voor de gezelligheid en soms tijdens een Quiet-activiteit. “Ik heb me laten overhalen mee te doen aan de Wandelchallenge”, lacht ze. “Ik zie wel of ik het volhoud.”

Wandelen doet ze overigens graag. Zo is ze een enthousiaste geocacher: “Dat is een soort spoorzoeken.” Op haar telefoon heeft ze een app met routes, die leiden naar een plek waar andere geocachers iets hebben verstopt. Soms is het alleen een logboekje, andere keren ligt er een leuke verrassing. Leerzaam is het ook. “Wist je dat er in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers bij Riel een schijnvliegveld werd aangelegd, om de aandacht af te leiden van het vliegveld in Gilze-Rijen? Bij Riel stonden vijf vliegtuigen van hout en tentdoek, ize hoopten dat de geallieerden die zouden bombarderen in plaats van de echte.”

Een andere hobby van Monique is verzamelen. Zo spaarde ze winkelwagenmuntjes, maar sinds je daarvoor moet betalen, is ze ermee gestopt.Gebruikte cadeaukaarten verzamelen doet ze nog steeds. “Heel leuk: mensen nemen die soms voor me mee van vakantie.”

Onbetaalbare belevenis

Het leukst aan haar werk bij het belteam vindt Monique andere members bellen om hen eraan te herinneren dat er nog een ‘geluksmomentje’ op hen wacht. Ze weet uit eigen ervaring hoe welkom de donaties van sponsors zijn. Ze koestert bijvoorbeeld warme herinneringen aan het kerstconcert van Nick & Simon in Theaters Tilburg, dat ze in 2019 bezocht. “Dat was echt een belevenis, maar niet te betalen als je van een minimuminkomen moet rondkomen.” Ook een keer uit eten in het restaurant van een sponsor weet ze zeer te waarderen. “Dan kun je eens eenkennis of een familielid meenemen om hem of haar te bedanken. Dat voelt dan erg goed.”