Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken. Letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaaldinzetten voor het goede doel. Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger) interviewt deze kanjers. Dit keer Noor (63), die nieuwe members inschrijft.

Noor voelt mensen goed aan. Dat is een handige eigenschap voor iemand die nieuwe members inschrijft. Ze merkt wanneer mensen iets liever niet vertellen, of juist aanmoediging nodig hebben om hun hart te luchten.

Ze beseft ook hoe moeilijk het is om in zo’n ruimte te zitten, met een bureau en een computer en iemand die van alles van je wil weten. Noor heeft het zelf ook meegemaakt. “Toen ik zes jaar geleden een bijstandsuitkering moest aanvragen, vond ik dat verschrikkelijk.” Gelukkig trof ze een begripvolle gemeentemedewerker. “Ze geloofde dat ik wel wíl werken, maar dat ik vanwege mijn leeftijd en fysieke beperkingen geen baan vindt.”

Chagrijn

Noor heeft al heel erg lang reuma en weet sinds vorig jaar dat ze ook lijdt aan de spierziekte polyneuropathie. “Ik heb het tempo van mijn leven moeten aanpassen. Dat is niet altijd makkelijk, maar ik ben iemand die uitgaat van kansen en niet van beperkingen. Soms gaat de ene deur dicht, en de andere weer open. Maar je moet zelf dat duwtje geven.”

“Ik ben niet mijn ziekte” vervolgt ze. Ondanks dat ze ‘heel veel drama’ heeft meegemaakt -zoals ze het zelf uitdrukt – wil ze meer zijn dan de optelsom van haar nare ervaringen. “Het verleden verander je niet, maar ik spreek elke dag met mezelf af dat ik er iets moois van ga maken.” Ze voelt zich in hoge mate verantwoordelijk voor haar eigen geluk. “Dus als ik met chagrijn en zorgen wakker word, dan vraag ik mezelf: wat heb ík vandaag nodig? Zo ben ik weer gaan tekenen en schilderen, iets wat ik als kind graag deed.”

Toneelstukjes

Noor werkte eerst als vrijwilliger bij de Voedselbank. Toen dat lichamelijk te zwaar werd, nam ze contact op met Quiet. Ze kon aan de slag bij office en daarna het belteam, maar dat gaf haar niet genoeg voldoening. Bij het inschrijfteam is ze helemaal op haar plek. “Het is de leukste baan die ik ooit heb gehad.”

Ze voelt zich thuis bij Quiet Community Tilburg. “De mensen houden de schone schijn niet op, zijn gewoon zichzelf.” Daar houdt Noor van. “Ik ben zelf ook iemand die zegt waar het op staat. Er worden al zoveel toneelstukjes gespeeld.”

Miep

Halverwege het interview kruipt kat Miep tegen haar aan op de bank. Een bejaarde poezendame, die door Noor uit het dierenasiel is gehaald. “Ze heeft mij uitgekozen”, vertelt Noor over Miep. De poes kwam op haar aflopen, kroop in haar nek en trippelde vervolgens zo het kattenmandje binnen dat Noor bij zich had.

Het lijkt misschien een ongelooflijk verhaal, maar niet voor Noor. Als kind al had ze een zesde zintuig. Voelde ze dingen aan, zoals poes Miep aanvoelde dat ze bij Noor hoorde. Ze herinnert zich hoe ze als jong meisje gewoon wíst dat mensen stonden te liegen. Ze sprak dat ook uit, wat haar niet in dank werd afgenomen. “Omdat ik erbij wilde horen, heb ik geleerd die kant van mij te onderdrukken.”

Zo’n twintig jaar geleden veranderde dat. In 1987 overleed haar zoontje op 6-jarige leeftijd. Ze schakelde noodgedwongen over op ‘standje overleven’, zoals ze dat noemt. Vanbinnen was ze kapot. Ze wilde niet meer verder leven. Totdat ze in 2001 in aanraking kwam met mensen die paranormaal begaafd waren. “Die hebben mij erbovenop geholpen. Na drie weken was ik van de zware antidepressiva af.”

Mediumschap

Daarna is ze haar zesde zintuig, haar intuïtie – of hoe je het ook wilt noemen – verder gaan ontwikkelen. “Mijn voelen en zien werd sterker.” Ze gingReiki doen, een geneeswijze die als alternatief bekend staat. Ook volgde ze in Engeland opleidingen mediumschap. “Daar heb ik ontdekt waar mijnkracht ligt.”

Ze weet dat mensen soms raar aankijken tegen mediumschap, het vermogen om te communiceren met overledenen. Maar volgens Noor is er niks engs of zweverigs aan.

“Het gaat over bewijzen leveren.” Noor doet dat door de overledenen te tekenen, zoals ze er bij leven uitzagen. Die portretten plaatst ze opFacebook en de mensen worden dan herkend. “Het biedt nabestaanden troost dat degene die ze missen nog dichtbij is.”

Mensen verwelkomen en bij elkaar brengen: zo ziet ze wat ze doet. “Het is eigenlijk hetzelfde als wat ik doe bij Quiet”, zegt ze. “Daarom voelt het werken hier ook zo goed.”