Quiet Tilburg kan niet zonder mensen die de handen uit de mouwen steken. Letterlijk en figuurlijk. Vrijwilligers die hun talenten graag onbetaald inzetten voor het goede doel. Caroline Moerland (zelf ook vrijwilliger) interviewt deze kanjers. Dit keer Yolanda van Vugt, enthousiast lid van het inschrijfteam (dat nog mensen kan gebruiken).

Yolanda (54) heeft een expressief gezicht, met helderblauwe ogen en Aziatische trekken – “ik ben voor een kwart Indisch”. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat ze ‘wiebelt’ op haar stoel. “Ik heb geen adhd of zo, maar als ik lang in één houding zit doet het pijn.”

Elke donderdagmiddag is Yolanda te vinden in het gebouw aan de Hoflaan, waar ze sinds de zomer van 2021 nieuwe members inschrijft. Die worden doorverwezen naar Quiet via instanties als de Tilburgse Voedselbank. Het inschrijfteam nodigt hen vervolgens uit voor een afspraak.

Members in spe durven soms letterlijk niet over de drempel van het Quiet-gebouw heen te stappen, vertelt Yolanda. “Dan staan ze hier maar te dralen voor deur. Het eerste wat ik in zo’n geval doe is de nieuwkomers op hun gemak stellen. Heeft een aspirant-member eenmaal de schaamte overwonnen, dan komen de verhalen los. En vaak ook de waterlanders.” Het inschrijfteam werkt altijd in duo’s. Terwijl de een vragen stelt, luistert en uitlegt, doet de ander de daadwerkelijke inschrijving op de computer.

De nieuwe members krijgen altijd een goodiebag mee, met daarin informatie en een eerste aanbieding. “Op zo’n moment lichten hun gezichten helemaal op”, zegt Yolanda. “Dat vind ik geweldig om te zien.” Ook geniet ze van de manier waarop de nieuwe members het Quiet-gebouw weeruitlopen. “Zó opgelucht, dankbaar en gelukkig.”

Pedicure

Yolanda is zelf ook dankbaar dat ze dit werk mag doen. Ze heeft op diverse andere plekken onbetaald werk verricht en heeft nog nooit zo’n fijne vrijwilligersjob gehad.

Yolanda begon haar loopbaan bij de politie, waar ze surveilleerde op straat. Toen ze in een jaar tijd met vier dode kinderen werd geconfronteerd, ging het niet langer. Een post-traumatische stress stoornis, luidde de diagnose. Ze stopte met surveilleren en ging als telefoniste werken bij de 112alarmcentrale.

Na verschillende andere banen volgde ze een opleiding tot pedicure en begon haar eigen praktijk. Pijnklachten en de vaststelling dat ze leed aan fybromyalgie maakten definitief een einde van haar bestaan als zelfstandige. En omdat ze geen arbeidsongeschiktheidsverzekering had – die waste duur – belandde ze meteen in de bijstand. Sindsdien heeft ze haar uitgavenpatroon drastisch moeten aanpassen. Zo koopt ze haar kleding bijna altijd tweedehands. “Een trui van 70 euro? Nog in geen 70 jaar!”

Politieke partij

Toen ze pas arbeidsongeschikt was, voelde ze zich erg nutteloos. “Ik kon niks meer voor een ander betekenen.” Ze was vooral bezig met wat ze níet meer kon. Totdat ze tegen zichzelf zei: “Het gaat erom wat ik nog wél kan.” Ze verdiepte zich in haar ziekte, een vorm van reuma die zich uit in chronische pijnklachten. En zo leerde ze dat er best veel mogelijk is, mits ze haar energie goed verdeelt.

Naast haar werk voor Quiet, trekt Yolanda er regelmatig op uit met haar scootmobiel of auto om natuurfoto’s te maken. “Close-ups van bomen of planten bijvoorbeeld.” Verder is ze actief voor de lokale politieke partij Voor Tilburg. Daar zet ze zich achter de schermen maximaal in voor ‘haar’ thema’s lhbtiq+ en milieu.

Die specialisaties zijn niet willekeurig gekozen. Ze noemt zichzelf een natuurfreak en kan zich erg boos maken om bijvoorbeeld dumping van drugsafval in de bossen. En als lesbische vrouw vindt ze het belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn, welke seksuele oriëntatie je ook hebt.

Gedenkhoekje

Wanneer Yolanda praat over haar passies, dan zie je haar ogen oplichten. Maar als ze vertelt over het plotselinge en recente overlijden van collega-vrijwilliger Tinka Ewoldt, met wie ze altijd de inschrijvingen deed, kruipt er verdriet in haar blik. Yolanda wist wel dat Tinka buikklachten had, maar het appje over haar overlijden sloeg in als een bom. “Ik wist me geen raad. Ik heb meteen vrijwilligerscoördinator René Verhoeven gebeld en ben naar Quiet gekomen.”

Daar kregen zij en andere vrijwilligers alle ruimte om uiting te geven aan hun verslagenheid. “We hebben allemaal verteld hoe we haar zagen. Ook mocht ik een gedenkhoekje inrichten.” Samen met René bezocht ze de begrafenis. Met open mond luisterde ze naar de prachtige toespraken.Yolanda bleek maar weinig te weten over de vrouw die ze in korte tijd zo was gaan waarderen. “Ik heb zo’n plezier met dat mens gehad. Ik ben blij dat ik haar heb mogen kennen.”

Ben je enthousiast geworden van dit verhaal om vrijwilliger te worden bij Quiet Tilburg? Dat vinden we fantastisch! Als je meer informatie wil en weten met wie je in contact moet komen, ga dan naar deze site en hopelijk zien we je snel.