Soms zit het mee en soms zit het tegen. Daar kan Nicole (42) als geen ander over meepraten. Vier jaar lang was zij met haar gezin afhankelijk van de Voedselbank en Schuldhulpverlening. Met de steun van Quiet klom zij dit jaar uit een heel diep dal. Nicole: “Ik ben zó dankbaar!”

Nicole lijdt aan fibromyalgie en heeft ook een emotieregulatiestoornis. Regulier werk is daarom niet altijd mogelijk. Nicole: “ERS wordt ook wel ‘borderlinestoornis’ genoemd, maar dat woord gebruik ik liever niet, omdat het vaak negatieve associaties oproept. In de praktijk betekent het dat ik last heb van extreme stemmingswisselingen. Het ene moment kun je de hele wereld aan en het andere moment voel je je compleet waardeloos.”

Geen keus

Na de scheiding van haar eerste man, van wie ze twee dochters heeft, kwam Nicole zes jaar geleden haar huidige man Hein tegen. Samen hebben ze een dochtertje. Ook Hein heeft twee kinderen uit zijn eerste huwelijk, van waaruit hij tevens een hoop schulden meebracht. Nicole: “Omdat we zijn getrouwd, ben ik daar nu medeverantwoordelijk voor. Hein heeft vast werk en eerst hebben we dan ook geprobeerd een en ander zelf af te lossen. Dan dicht je het ene gat met het andere, dus dat ging mis. Zo kregen we al gauw met Schuldhulpverlening en de Voedselbank te maken. Vond ik best beschamend. Maar je hebt kinderen, je hebt geen keus.”

Stap naar Quiet

Via de Voedselbank kwam ze in contact met Quiet. “Zag ik eerst helemaal niet zitten. Zeker wéér m’n handje ophouden! Tot ik op een dinsdagochtend toch de stap heb gezet. Ik zat er zwaar doorheen, was depressief. Ik dacht, je kunt nu twee dingen doen: weer thuis op de bank gaan zitten doemdenken of een bak koffie gaan drinken bij Quiet. Het is die ochtend dat laatste geworden en ik heb daar nog nóóit spijt van gehad. Bij de inschrijving kregen we zomaar een dagje Beekse Bergen cadeau! Je had de gezichtjes van die kinderen moeten zien!”

Meteen vrijwilliger

Sindsdien ging Nicole vaker naar de inloop. “Omdat ik altijd eerst de kleine naar de crèche breng, was ik er al om negen uur. Hoewel de inloop pas om half tien begint, werd ik door de mensen van Quiet uitgenodigd om alvast naar binnen te komen. Ik bood toen aan om te helpen met het klaarzetten van de kleding in de uitgiftehoek en zo ben ik er ingerold als vrijwilliger. Dat heeft mij echt goed gedaan. Voelde me weer nuttig. En op dagen dat ik gebroken binnenkwam, kon ik er altijd mijn ei kwijt bij andere vrijwilligers en members. Dat stukje herkenning en érkenning vind ik belangrijk. Het is fijn je ervaringen te delen met anderen. Dan zie je waar anderen tegenaan lopen, je probeert elkaar te helpen en dat levert meestal wel ‘tips en tricks’ op.”

Nieuw gebit

Ondanks deze positieve ervaringen had Nicole moeite om een lach op haar gezicht te toveren. “Ik liep al vier jaar rond met een versleten noodgebit. Door de schulden kon ik de behandeling niet afmaken. Praten was niet leuk meer; pijnloos eten of je man fatsoenlijk kussen was er ook niet meer bij. Ik voelde me echt waardeloos. Quiet heeft toen een sponsor gezocht en gevonden, tandarts Schroeder op de Spoorlaan. Die heeft binnen een paar weken een nieuw gebit aangemeten en de rekening is naar het Tilburgse Ondersteuningsfonds gestuurd. Ik ben er echt superblij mee, ik kan weer lachen!”

De schaamte opzij

Ook op andere gebieden gaat het een stuk beter met Nicole. Ze werkt parttime en twee jaar geleden heeft het gezin vrijwillige bewindvoering aangevraagd. “Dan bouw je weer kapitaal op, want alles wordt stopgezet. Zo creëer je een buffer en dan kom je niet meer in aanmerking voor de Voedselbank. Is niet erg, hoor. Ik ben er altijd heel erg goed door geholpen, maar nu ben ik toch blij dat ik zelf weer kan bepalen wat er ‘s avonds op tafel staat. Het is goed dat de Voedselbank er is. Zelfde geldt voor Quiet. Daarom hoop ik van harte dat mensen hun schaamte opzij kunnen zetten en de weg ernaartoe weten te vinden.”